Yellowstone

Lieve allemaal,

Na ons vorige verslag zijn we fris en fruitig vertrokken vanuit ons mooie hotel in Salt Lake City. Heerlijk om even een nachtje luxe te hebben ervaren en alle kleine flesjes shampoo, conditioner, douche gel en body lotion weer helemaal op te maken.

We hadden die dag een lange tocht voor de boeg richting Grand Titon, het was zo'n 6 uur rijden vanaf het hotel. We wilden echter een kleine 'zwem' stop maken in het beroemde Grand Salt Lake. Een meer waar je op kunt drijven zo zout is het en waar we gewoon eventjes konden relaxen. Met grote verwachtingen zaten we in de auto, ongeveer een half uur verder, en nadat vriendjelief de afslag had gemist, kwamen we aan. We keken naar een grote parkeerplaats gevolgd door een wit strand met ver weg mooi blauw water maar met wel een sterk ruikende lucht die we op dat moment nog niet echt konden plaatsen. Met onze handdoeken, ik mijn bikini en Row z'n zwembroek begonnen we vrolijk aan het stukje wandelen over het witte strand.

Al vrij snel hadden we door dat het best een stukje lopen was, dit vonden we niet erg want lopen zijn we inmiddels wel gewend! Het viel mij al heel snel op dat er wat hobbels in het zand waren, ook wit maar dik en een beetje zacht. Toen we zo'n 5 minuten aan het lopen waren keken we toch eens goed naar wat die hobbels waren, het waren vogels. Dode vogels. We vonden dit al enigszins vies, ze waren allemaal dood en van sommigen waren alleen de skeletten nog over. Het waren er ook niet een paar nee, ze lagen om de twee meter minimaal. We hebben het voor lief genomen en zijn zonder al te veel naar de grond te kijken doorgelopen naar het mooie heldere water. Ongeveer zo'n 10 minuten later kwamen we bij het grote meer aan. Op het moment dat we bij de rand stonden zagen we weer iets. Allemaal donker bruine vlekken. Over het hele zand verspreid maar vooral dicht bij de rand die grensde met het water. Toen we ook hier nog eens goed naar keken, bleken dit allemaal vliegen te zijn! Mega veel, allemaal een soort van fruit vliegjes en volgens Row bestaat er geen getal die aangeeft hoeveel vliegjes het waren. We liepen, door de vliegen heen, naar het water en daar werd het niet echt beter. Ik heb mijn slippers naast het water gezet en ben met mijn voeten in het zoute water gaan staan om even van de vleien af te zijn. Jammer was alleen dat in het meer allemaal dode vliegjes lagen. Het viel ons nogal tegen. Na een filmpje te hebben gemaakt en wat foto's (omdat zo'n heel groot zout meer toch bijzonder is) zijn we vliegensvlug (spreekwoordelijk én letterlijk dit keer), teruggelopen naar de auto waar we onze voeten met al het water wat we op dat moment tot onze beschikking hadden, geprobeerd schoon te maken. Daarna gingen we, toch wel een beetje teleurstellend, de auto in richting Grand Teton.

De route was ontzettend mooi. Het was 8 uur rijden maar het heeft geen seconde verveeld. We moesten allebei weer denken aan Yosemite, overal weer bomen, groen en prachtige riviertjes tussen de begroeide bergen door. Het was ontzettend mooi. Omdat het uiteindelijk toch wat later was dan we eigenlijk wilde zijn we, na een stop bij de pizzahut, iets eerder gestopt met rijden. We waren aangekomen bij Campground Wolf Creek. Bij de ingang stond, zoals bijna overal van de afgelopen campings, een houten huisje met informatie over het weer, de omgeving, een plattegrond en er hing een bakje met voor ons de welbekende enveloppen. De bedoeling is dat je zo'n envelop aan het begin van de camping pakt en dan de campground opgaat om te kijken of er nog een plek vrij is. Op deze camping waren er heel veel plekken vrij. We hebben een plek tussen de bomen gekozen en zijn daarna even naar beneden gelopen (om de envelop in te leveren waar je vervolgens het geld in moet doen en je gegevens moet opschrijven), waar we in contact kwamen met de Campground Host. Een erg aardige vrouw die daar de rest van de maand samen met haar zoon de camping runde. We hebben ongeveer 20 minuten erg gezellig gekletst, ze wilde erg graag een keer naar Nederland en ze vond het so amazing dat je Nederland binnen drie uur bent doorgereden. Ze kon zich er niks bij voorstellen. Wolf Creek was de eerste camping waar we al ons eten in de welbekende beren box moesten doen. Volgens de vrouw was er in 20 jaar geen beer meer gezien. Omdat we de volgende ochtend weer vroeg zouden vertrekken hoefde we onze spullen niet in de box te laten staan wat er voor zorgde dat we de volgende ochtend na een lekker nachtje slapen konden doorrijden!

Drie uur later kwamen we aan op de bestemming van eigenlijk de dag daarvoor: Grand Teton! Bij het houten huisje van Campground Signal Mountain werden we verwelkomt door de dienstdoende Ranger van die dag. Een echt Amerikaans meisje die ons vertelde hoe het systeem met de enveloppen werkte en welke plekken er nog beschikbaar waren. Twintig minuten geleden had ze gekeken en toen waren er nog 5 plekken vrij. Wij, opgelucht dat er plek was, reden met onze overvolle Yari de campground op. Het bleek dat er echter nog maar twee plekken vrij waren. We hebben snel plekje 55 geclaimd en nog geen minuut later kwam er een andere auto die de andere plek claimde, we waren weer net op tijd. We hebben de tent opgezet, de berenbox (die deze keer schijnbaar wel echt nodig was) ingeruimd en zijn daarna met de daypacks de natuur weer ingegaan! Er was een heel mooi en glashelder meer genaamd Jenny Lake. We hebben hier wat foto's genomen en zijn daarna doorgereden tot een ander punt bij dit meer waar er meerdere hikes konden starten. We hebben gekozen voor de hike naar de Hidden Falls. Er was een stuk wat je in het begin kon nemen bij deze route afgesloten vanwege een hoge activiteit van beren. Wij hebben ze niet gezien. De route was opnieuw een mooie route door het bos. We hebben hier onze eerste Pika, een super schattig diertje wat erg lijkt op een cavia, en onze eerste bever, die overigens best groot zijn, en een echt (de vorige bleek toch een soort hert te zijn) eland gezien! Uiteraard waren Harold en al zijn eekhoorn- en chipmunkvriendjes er ook. Na ongeveer 2.5 uur lopen kwamen we aan bij de Hidden Falls, die inderdaad erg verstopt lagen. Een hele mooie, hoge, grote waterval. Erg veel water wat met zoveel kracht naar beneden kwam, super mooi. We hebben hier eventjes rustig aan gedaan en hebben toen, het was inmiddels 16:30, besloten de boot over Jenny Lake terug te nemen. Een keer wat anders dan hiken en je bent in plaats van 2.5 uur ineens binnen 10 minuten aan de overkant van het meer! Na even op het bord daar gekeken te hebben, waar stond dat er twee dagen terug een beer was gezien, zijn we teruggereden naar onze camping. Hier heb ik een salade gemaakt en hebben we nog even kunnen genieten van een kampvuur. Rond 20:00 zijn we naar een meer gelopen wat aan onze camping lag. Hier hebben we kunnen genieten van een hele mooie ondergaande zon, wat tevens de eerste ondergaande zon was die wij hier hebben gezien. Het was de moeite waard, uiteraard hebben we weer wat mooie foto's gemaakt.

Na een korte nacht ging om 04:00 de wekker. Eindelijk naar Yellowstone! Het moment dat de wekker gaat is altijd even wat minder. We waren dankzij de kou wel meteen wakker. Row heeft de berenbox opgeruimd en samen hebben we de tent afgebouwd, hier worden we steeds beter in zelfs in het donker! Om 04:45 zaten we met een koude frappuchino van de Starbucks (dit verkopen ze hier gewoon in flesjes en het is erg lekker), en een overvolle Yari in de auto. 3 uur rijden in het donker in 1 van de gebieden van Amerika waar de meeste beren zitten. Jullie begrijpen dat wij met open ogen en de camera op schoot de donkere bossen hebben afgezocht. Helaas nog altijd zonder resultaat. Ook dit was een mooie route, zeker toen de zon opkwam. Een aantal geisers, waar dit gebied onder andere bekend om staat, lichtten zo heel mooi op. Ook hier zijn weer erg veel riviertjes, glashelder en sommige ruikend naar zwavel. Toen we ongeveer een uurtje in Yellowstone reden (jullie kunnen je niet voorstellen hoe mega groot dit park alleen al is), werden er vertraagd. Hoewel we al die tijd bijna als enige op de weg reden, reden we een rij van auto's tegemoet midden op de weg. We vroegen ons af waarom iedereen stil stond. Een paar seconde later zagen we de rede: een mega grote (echt groot) bizon liep precies tussen de tweebaansweg in tussen de auto's. Op zijn dooie gemak, zich waarschijnlijk totaal niet bewust van de vertraging en de haast die mensen hebben om een First come First serve camping plekje te veroveren, bleef het grote beest gewoon op de weg lopen. Om en om reden er heel langzaam wat auto's voorbij en uiteindelijk waren wij aan de beurt wat er voor zorgde dat de bizon op nog geen meter afstand van onze auto was. Alle Amerikanen met hun grote auto's waren waarschijnlijk minder bang, wij met onze lieve Yari vonden het iets enger omdat de bizon bijna net zo groot was als de auto. Vol enthousiasme, we hadden eindelijk weer eens iets anders gezien dan een eekhoorn, een chipmunk of een hert, reden we door. Tien minuutjes later zagen we het volgende mooie wildlife: een heel groot hert ofwel: een Elk. Prachtige beesten, vooral de mannetjes. Ook echt heel groot en hoog en met de mooie geweien zijn het hele sierlijke dieren. 100 foto's verder reden we door waar we langs, en op, de weg nog zo'n 20 bizons en zo'n 10 Elken hebben gezien. Inmiddels zijn we er alweer aan gewend en hebben we zojuist (terwijl ik dit op mijn telefoon aan het typen ben) alweer een bizon gepasseerd. Het is al weer heel gewoon maar ondertussen toch ook zo bijzonder.

Zo snel als ik kon heb, eenmaal aangekomen bij de camping, ik bij het houten huisje van campground Norris een envelop gepakt en iets te hard dan de toegestane 15mPh zijn we de campground opgereden op zoek naar een plek. Het voordeel van de enveloppen is dat er een strookje bij zit wat je er af moet schuren. Hier schrijf je je gegevens op en het aantal nachten dat je blijft. Als je het strookje dubbelvouwt moet je met een grote stift het cijfer opschrijven van de datum dat je vertrekt. Als je op zoek bent naar een plek kun je dus heel makkelijk zien dat de mensen die een plek hebben met het cijfer 12 (in dit geval want het was 12 Augustus) die dag zouden vertrekken. Bij de eerste plek met het cijfer 12, plekje 6, zijn we gestopt. Deze plek lag aan de rand van de camping met uitzicht op een heel groot soort weiland. Ik ben uitgestapt, heb de mensen gevraagd of ze gingen vertrekken en toen ze dit inderdaad bleken te doen, hebben we als een speer ons briefje geschreven en voorzien van een 14 opgehangen onder het briefje van de huidige eigenaren. Het vroege opstaan was dus gelukkig voor niks. Na een rondje om de camper hebben we de auto vlakbij onze plek geparkeerd. Altijd erg leuk om te zien hoe andere mensen, net als wij, panisch op zoek gaan naar een vrije plek. Vanuit onze auto hadden we geweldig beeld op een Chinees gezin waarvan de moeder bijna het universum insprong val blijdschap omdat ze een plek had. De vader van het gezin reed met de rode auto nog verder de campground op, je weet natuurlijk nooit of er nog een mooiere plek is, en de moeder bleef achter. Toen er een ander persoon naar het paaltje liep om een ander briefje op te hangen, rende de mevrouw er naartoe om even te vertellen dat dit hun plek zou worden. Row en ik moesten erg lachen om het zoveelste voorbeeld hoe grappig mensen kunnen zijn.

Toen de mensen van plekje 6 waren vertrokken hebben we snel de tent opgezet en het luchtbed opgeblazen. Omdat het toen pas 08:30 was ben ik nog even gaan slapen terwijl Row in de slaapzak heeft gekeken naar een show van drie kraaien die een tent gingen aanvallen. Om 11:15 werd ik wakker en keken twee bruine oogjes me aan door de ramen van de tent. Vriendjelief wilde me net wakker maken, perfecte timing hebben we ook. Terwijl ik lag te slapen heeft hij de kaarten en boekjes van Yellowstone eens goed bekeken en heeft daarbij een planning gemaakt voor die dag en de volgende dag. De rest van die dag zouden we rustig aan gaan doen. We hebben wat kleine geisers bezocht en zijn daarna naar de Boiling River gegaan. Een koude rivier waar het kokend hete water uit geisers bijeenkomt. Dit betekend: zwemmen! Zoooo heerlijk. Perfecte temperatuur, heerlijk schoon en glashelder water met een perfecte stroming. We hebben hier, uiteraard, een aantal uurtjes gelegen. We hebben heerlijk in de zon gelegen, gekletst met een Amerikaanse man en elkaar een Hot Stone massage gegeven, deze lagen immers voor het grijpen (letterlijk!)

We zijn toen we hier heerlijk fris uit kwamen naar de auto gelopen en doorgereden naar de enige 'stad' in deze hele grote maar mooie omgeving. Op zoek naar WiFi zijn we uiteindelijk beland bij de Subway. Waar we nu weer zitten!

Vandaag zijn we, na de de eerste mislukte poging van het zien van het uitbarsten van de Old Faithful Geyser, doorgereden naar de Grand Prismatic Spring, het 'kleurtjes' meer. We hadden al heel veel foto's op Google gezien en vroegen ons af of alle kleuren die bij dit meer zouden zijn, echt waren. Ik kan jullie uit eigen ervaring vertellen dat het echt zo is. We zijn de berg die achter dit meer ligt letterlijk opgeklommen, een aardige klim maar zeker de moeite waard. Vanaf het topje van de berg hadden we een heel mooi uitzicht, hier hebben we voor de verandering weer heel veel foto's genomen. Wat was dat mooi.

Na hier ongeveer drie uurtjes te hebben gekeken, genoten en alles in ons op te hebben genomen zijn we teruggereden naar de Faithful Geyser. Toen we van de auto richting deze grote geiser liepen, barstte hij echter weer net te vroeg uit. Dit was wel wel een beetje jammer omdat dat vanmorgen ook was gebeurd en omdat dat betekende dat we tussen een uur en twee uur moesten wachten voor hij weer uit zou barsten. We hebben een cola, een appelsap en een ijsje (peanut butter chip en Rocky Road smaak), gehaald en zijn op een bankje gaan zitten waar we uiteindelijk ongeveer 75 minuten hebben moeten wachten tot de geiser uit barstte. Leuk om te zien en bizar hoeveel water dat ding omhoog weet te krijgen. Wel vet :)

En nu zijn we weer bij de Subway. 18:00 precies en dat is tijd om te gaan avond eten. Hopelijk is de tent bij terugkomst strakjes niet zo doorweekt als gister maar dat zal wel goedkomen. Wij gaan nu genieten van een heerlijk broodje Subway, misschien dat we daarna nog eventjes het warme Boiling River gaan bezoeken :)

Voor nu veel liefs!

Rowan en Laura