Dag 18: Als donderslag bij heldere hemel.

Lieve allemaal,

Na een nachtje heerlijk te hebben geslapen op ons nieuwe luchtbed op camping Wahweap zijn we doorgereden naar Antelope Canyon. Toen we daar aankwamen bleek de eerstvolgende tour pas om 13:00 te zijn. Aangezien we nog door moesten rijden naar Monument Valley, werd dit te laat en hebben we besloten de tour niet te doen. Helaas, maar het was niet anders. Hierna zijn we doorgereden naar de volgende camping welke bij Monument Valley in de buurt lag. Dit was een leuke camping! Je mocht zelf je plekje uitzoeken en het was prima. We hadden net de tent opgezet, eventjes wat gegeten en een potje kaarten kunnen spelen toen de eerste druppels naar beneden vielen. Snel hebben we alles in de auto gelegd en zijn daarna maar in de auto gaan zitten, wat doen we nu? Op de kaart van de campground zagen we dat er een restaurant op het gebied zat. We dachten dat het daar wel overdekt zou zijn dus we hebben de auto gestart en zijn deze richting op gaan rijden. Een paar meter later zagen we tot onze blijdschap een overdekte plek met drie hele grote picknick tafels eronder. We hebben de auto weer terug gezet op ons plekje, T8 dit keer, en zijn terug gelopen naar de overdekte picknicktafel waar wij weer verder zijn gaan kaarten. Eigenlijk hebben we hier de hele tijd gezeten. De temperatuur was gedaald waardoor deze heerlijk uit te houden was. We hebben gezellig een kaarsje op de tafel gezet en hadden totaal geen haast. Even later werden we 'vergezeld' door een Frans gezin en een Frans stel. Zij begonnen beide te koken en aangezien het op een gegeven moment al 20:30 was besloten wij om ons luxe kookgerei tevoorschijn te toveren waarna wij vervolgens heerlijke Nasi met champignons, groente en teriyaki saus hebben gemaakt. Erg lekker, behalve dat de groente ondanks alle pogingen maar hard bleven. Vervolgens hebben we na het eten alles opgeruimd en zijn we zonder haast weer gaan kaarten. Een erg relaxt avondje dus :)

Om een uur of 23:00 zijn we teruggegaan naar de tent. Ons 1 nacht oude luchtbed moest nog worden opgepompt en voor onze mede kampeerders besloten wij dat het wel zo vriendelijk zou zijn om dat nog een beetje op tijd te doen. Het apparaatje maakt toch wat geluid. Een half uurtje later lagen we prima tot Row een kwartier later zei dat hij de grond onder zijn rug voelde. Aangezien hij na het voorval met het lekke luchtbed een klein beetje paniekerig is geworden op dit gebied en aangezien hij toch echt wat kilootjes zwaarder is dan ik, zei ik ook tegen hem dat dit waarschijnlijk door zijn lieve iets te dikke buikje kwam. We konden er om lachen en zijn in slaap gevallen.

Een uur later werd ik echter wakker. Lieve Row lag nog heerlijk te slapen en tot mijn teleurstellende ontdekking kwam ik erachter dat ik toch ook echt de harde grond onder mijn rug voelde. Ik tikte Row aan, hij werd wakker en ik zei dat ik dacht dat hij toch wel gelijk had. Row zei dat we het wel even aankeken en rond 01:30 werden we allebei wakker omdat er geen luchtbed meer over was. Allebei toch ietwat chagrijnig en boos op het luchtbed hebben we een aantal minuten slaap geprobeerd te pakken die nacht. Het was geen pretje.

De volgende ochtend stond ik om 05:30 een eitje te bakken welke wij even later hebben opgegeten. We hebben heel rustig aan gedaan, en toen het opnieuw begon te regenen hebben we maar zo snel mogelijk de tent afgeruimd en zijn we gaan rijden naar het volgende van onze reis: Monument Valley. Deze bekende rotsen hadden we al een klein beetje vanaf onze camping kunnen zien en toen we dichterbij kwamen zagen we dat we met de auto ook erg ver konden komen. We besloten om het park niet in te gaan en er gewoon doorheen te rijden. Het was zeker wel even leuk om te zien maar we vonden het allebei niet echt heeeeel erg bijzonder. Na wat foto's zijn we, (via de Mc, WiFi!), zo'n 3.5 uur gaan rijden naar de plek waar we hoopte op een vrij plekje op de nieuwe camping: Willow Flat, vlakbij het bekende Arches in Canyonlands. Het was hier First Come First Serve dus het was afwachten of we een plekje konden bemachtigen. Tot onze teleurstelling zagen we toen we dichtbij kwamen een bordje met: 'campground Full'. Zo eigenwijs als we zijn, zijn we doorgereden waar we er op de camping achter kwamen dat er maar twaalf plekjes waren en dat je aan de briefjes op de palen kon zien of ze bezet waren. Bij plek 3 zagen we een blaadje hangen maar verder totaal geen tent of iets. Ik ben uitgestapt en het briefje gaan lezen waarop stond dat deze mensen vanaf 2 augustus twee nachten waren gebleven. Het was op dat moment 4 augustus en dat zou betekenen dat er plekje vrij was! Ik ben met een tas aan de picknick tafel gaan zitten terwijl Row nog even verder reed om te kijken naar eventuele andere vrije plekken. Al vrij snel kwam hij zwaaiend terug en ik liep snel naar hem toe, hij had een plek zonder briefje, plekje 7!

Als eerste heb ik mijn hangmat opgehangen. We hebben een super leuk en mega ruime plekje met een houten afdak van ongeveer 3 bij 4 meter. Heel erg leuk. Aangezien we nu twee lekke luchtbedden hadden ging Row proberen om te kijken of hij de lekken kon vinden. Hij heeft er eentje gemaakt, de ander is een raadsel. Terwijl de luchtbedden opgeblazen waren en Row en ik even aan het relaxen waren hoorde we twee Nederlandse meisjes voorbij rennen de berg op. 1 van hen riep: "zal hij echt zijn pink gebroken hebben?" Ik, zo'n sensatie persoon als ik ben, zat gelijk rechtop in mijn hangmat en vroeg Row of ik erheen moest gaan. Volgens Row hoefde dit nog niet. Twee minuten later kwamen de meisjes terug, 1 van hen liep ons plekje op en vroeg in perfect Engels of een van ons misschien een dokter was. Omdat we ze al hadden horen roepen zeiden we dat we Nederlands waren en dat ik Verpleegkundige in opleiding ben. Het meisje was even heel erg blij en legde uit dat haar vader van een kleine rots was afgevallen. Ik ben met het meisje mee gerend naar de camper waar ik de man op de grond zag liggen.

Wat me in eerste instantie al opviel was hoe goed iedereen rustig was. De moeder van het gezin was super redelijk, en wist heel goed wat ze deed. In dit soort situaties is dit ontzettend lastig dus ik vond dit echt heel knap. Kort heb ik me voorgesteld en ik ben meteen de EHBO tas ingedoken opzoek naar handschoenen. Ondertussen wat vragen gesteld aan de meneer en gevraagd of hij bepaalde dingen wel of niet kon doen. Er zat heel veel bloed op zijn gezicht en al vrij snel waren de mevrouw en ik erachter dat het ging om een flinke hoofdwond. De twee meiden hielpen heel goed. Ze vroegen steeds of ze wat aan konden geven of of ik iets nodig had uit de tas. De wond op het hoofd moest duidelijk gehecht worden en na een verband te hebben aangelegd op de pink van meneer, welke er heel naar uitzag, is Row uiteindelijk met de meneer en mevrouw naar het ziekenhuis gegaan terwijl ik achterbleef bij de twee meiden. Toen de auto wegreed zijn de meiden en ik alles gaan opruimen waarna we vervolgens in hun camper zijn gaan zitten. Het is eigenlijk heel vreemd dat je ineens met totale vreemden in hun camper zit en dat het ondanks de situatie een gezellige avond was. Ik heb de meiden uitgelegd dat het op het oog en na de testjes mee leek te vallen en dat ze in het ziekenhuis wisten wat ze deden. De meiden gingen echt heel goed met de situatie om, ondanks dat de tijd maar doorging en ze nog steeds niet terug waren.

Zo'n drie en een half uur later, het was inmiddels al donker en flink aan het onweren, kwam de blauwe Yari eindelijk het terrein oprijden. We zijn met z'n drietjes snel de camper uitgelopen en waren alle drie erg opgelucht toen de man de auto uitliep. De pink bleek flink uit de kom en op zijn hoofd waren de wonden geniet. De open plekken die verder op het gezicht waren, hoefde niet te worden behandeld en de overige schaafwonden waren schoongemaakt. Na wat leuke verhalen over de broeder met een Hawaii shirt, de grote naalden, de trillende handen en de leuke telefoongesprekken hebben we met z'n zesjes rond 22:00 spaghetti gegeten in de camper. Onder het genot van een heerlijk citroen biertje was het een hele gezellige avond. Echt een heel leuk, gezellig, en super dankbaar gezin.

Rond 01:00 lagen we op twee luchtbedden hoog in de tent. We hadden die middag voor de zekerheid een extra luchtbed gehaald en deze lag onopgeblazen op de twee 'lekke' luchtbedden. We hadden in ieder geval een back-up maar we lagen heerlijk! Er was alleen een klein probleempje, het onweerde ontzettend en ik kan jullie vertellen dat dat best wel eng is vanuit een tentje. Het leek, zeker omdat we onder het houten afdak lagen, veilig. Toen we echter allebei net twee minuutjes in slaap waren gevallen werden we wakker van een keiharde donderslag gevolgd door erg veel regen. Zwijgend en met een kloppend hart hebben we allebei geluisterd tot het onweer iets wat meer wegtrok. Na wat overleg en nog wat harde klappen hebben we uiteindelijk besloten dat de tent misschien toch niet heel veilig was en zijn we uit de tent gegaan. We zijn, ik als een geest met m'n slaapzak, naar de auto gelopen waar we tot 03:00 hebben gezeten. Het gezin had nog heel lief aangeboden dat we daar aan konden kloppen mocht dit nodig zijn geweest. Mijn ogen vielen dicht, Row was geboeid door het mooie zicht (het was eng maar wel heel erg mooi), en totaal hebben we zo'n 11 vallende sterren gezien op de plekken waar het helder was. Om 03:00 hebben we besloten terug te gaan naar de tent, waarna we vervolgens dan eindelijk na 22 uur wakker geweest te zijn heerlijk in slaap zijn gevallen.

Om 09:30 werden we wakker van een heerlijke zon. Ik ben de tent uitgegaan, heb nog eventjes in mijn hangmat gelegen en net toen we wilde beginnen met het maken van een ontbijtje kwam de moeder met de jongste dochter aanlopen. We raakten weer even aan de klets, ze hadden gelukkig allemaal naar omstandigheden goed geslapen en boden ons een kopje koffie aan. Hier hadden Row en ik zeker wel zin in en een kwartiertje later zaten we heel gezellig met zijn zesjes te ontbijten. Ik vond het heel fijn om weer even in een warm gezin te zijn en ben echt ontzettend blij hoe alles is afgelopen. We hebben wat foto's met elkaar gemaakt, er is een stukje van de videoblog opgenomen en na het uitwisselen van de adressen en telefoonnummers zijn we met een heel goed gevoel van de camping vertrokken op weg naar The Arches.

Arches National Park is een heel mooi park wat in een prachtige omgeving ligt. Het park is bekend van de vele bogen die zich in het landschap hebben gevormd. Het was op heel veel punten zo heerlijk stil waardoor je het idee had dat je als enige op de wereld bestond. Heerlijk. We hebben wat korte hikejes gedaan, weer heel veel mooie plekken gezien en zijn geëindigd bij landscape Arch. Heel mooi allemaal.

Na veel foto's en een aantal grapjes over waar de boog zich nou bevond, dit kon namelijk niet gemist worden zou je denken, liepen wij terug naar de auto vol prachtige indrukken van deze mooie middag. Na nog geen twintig meter lopen werden we aangehouden door een gezin, met een gezamenlijk gewicht van een klein baby olifantje (laten we het netjes houden), waarop de man ons vroeg: "excuse me, what can we see here?" Enigszins verbijstert, zeker na ons eigen 'onderonsje' van even daarvoor, keek Rowan de man vriendelijk aan en verwees hij hem door naar de gigantische boog die zich op zo'n 50 meter achter hem bevond. Het hele gezin luisterde aandachtig en keken vol verbazing naar de grote boog voor zich waarop de man knikte en zei: "thank you". Nog altijd verbaasd knikte wij vriendelijk waarna we volledig in de lach schoten. Het is weer een leuk zinnetje voor op ons lijstje van favoriete uitspraken van voorbijgangers.

Nu zitten we weer eventjes bij de Mac. Hier is elektriciteit en WiFi, wat allebei niet aanwezig is op de camping en we gaan zo weer terug naar plekje zeven waar een heerlijke fles wijn en een lekkere salade op ons aan het wachten is. Dit hebben we wel verdiend. Morgen gaat de reis weer verder, wij blijven genieten :)

Heel veel liefs,

Laura en Rowan