Genieten, genieten, genieten :)
Door: Saampjes! :)
Blijf op de hoogte en volg Laura en Rowan
14 September 2015 | Indonesië, Tanah Lot
Daar zijn we weer! Een aantal dagen gewacht met schrijven zodat we weer een hoop konden vertellen.
Na het vorige verslag hebben we het prachtige five elements achter ons gelaten en zijn we na een heerlijk ontbijt en een emotioneel afscheid met Wazalsky, opgehaald door Wayan, onze taxi chauffeur. Een mooi zilver busje wat zogenaamd voor 7 personen moet zijn, waarschijnlijk wanneer je opgestapeld zou zijn anders gaat dit echt niet passen. Wayan, een ietwat verlegen bestuurder die ons keurig naar onze eerste bestemming heeft gebracht, de familie tempel! Na een kleine uitleg over de Chinese draak Pogo (of iets in die richting), liepen we door naar de meest prachtige, fantastische, adembenemende rieten daakjes en torentjes die volgens Rowan allemaal echt niet op elkaar lijken maar waar laura overtuigd is dat het bijna allemaal dezelfde zijn. We liepen naar binnen en Laura moest naar de wc, zoals overal ter wereld stond er bij de vrouwen wc een rij die langer was dan de Chinese muur. Omdat we dachten dat we de goden misschien boos zouden maken is Laura maar niet naar de mannen wc gegaan en heeft zij keurig gewacht op haar beurt. Vervolgens hebben wij in sneltrein vaart zonder gids, Wayan bleef gezellig naast de tempel wachten tot wij klaar waren, de tempel bezocht. Overal (voor de verandering) duizenden chinezen met duizenden sefiesticks en go-pro's die ze vasthielden alsof het een heilig voorwerp was. De tempel konden we helaas niet in, dit hadden we gelukkig nog niet meegemaakt (lees het sarcastische tintje in deze zin), dus we zijn om de waanzinnige tempel heengelopen. Na deze weerzinwekkende (Rowans woordkeuze) bezienswaardigheid, zijn wij op de terugweg gegaan. Binnen een kwartier stonden we weer bij Wayan die even licht in paniek leek hoe hij met zo'n stel als ons in hemelsnaam 8 uur moest gaan vullen. Vervolgens zijn we naar een koffie plantage gereden, dit was oprecht leuk! We werden hier enthousiast ontvangen door iemand waarvan we de moeilijke, Balinese naam niet meer kennen, hij heeft ons rondgeleid door de plantage en hij heeft ons geleerd hoe er Luwak koffie wordt gemaakt. Zielige beestjes die lijken op wezels en gevangen worden wanneer ze nog maar klein zijn. Die beestjes worden losgelaten, schijnen de lekkerste koffiebonen op te eten en door de spijsvertering schijnt dat (na bewerking) de lekkerste koffie van Bali te worden. Na de rondleiding konden we gaan zitten aan schattige picknick tafels tussen de plantage. Hier kregen we (allemaal gratis) een proeverij van thee en koffie. Van gingertea tot kokosnootkoffie, tot Rose tea tot Bali cacao koffie. Erg apart maar lekker. Als kers op de taart konden we voor 50.000 euro (uh roepia sorry), Luwak koffie proberen. Zo rijk als we zijn bestelde we 10 kopjes en hebben we getrakteerd aan alle werknemers van de plantage. Nee grapje, we hebben 1 kopje geproefd in de trend van het culturele erfgoed van Bali. Een lekker kopje maar niet meer dan een veredelde (Rowans woordkeuze) espresso.
Na de plantage was het tijd voor onze lievelings hobby: eten. We zouden naar een heerlijk restaurantje gaan met uitzicht op de rijstvelden in Pacung. We werden verwelkomt door twee chagrijnige Balinezen die voor het eerst geen namasté voor ons deden. We werden nog net niet neergegooid op onze stoelen. We kregen wel een tafeltje met uitzicht. Leuk was, dat het uitzicht vooral gekenmerkt werd door een prachtige hijskraan die zich pal voor de rijstvelden bevond. Jullie begrijpen dat we hier de mooiste foto van de vakantie hebben kunnen maken, we kunnen in ieder geval van de Bucket list afstrepen dat we grootste hijskraan ooit in ons leven hebben gezien. Het eten was in lijn met het uitzicht. Stalen loempia's, lauw en taai eten. Zo lekker als dat we afgelopen dagen hebben gegeten hier, zo vies was dit. Maar ach, we moesten door. Met veel tegenzin hebben we iets naar binnen weten te hijsen en opnieuw stonden we na een kwartier weer bij Wayan.
Onze volgende bestemming was de Bedugul water tempel. De tempel was, volgens Rowan, natuurlijk weer heeeeeeeeeel anders dan de vorige, maar het enige verschil wat Laura zag was dat deze in het water stond, wauw. Vergezeld door een horde aan chinezen die het geluid konden produceren van een chimansee met COPD, hebben wij geprobeerd toch wat mooie plaatjes te schieten. Het statief stond, Oke, niet heel handig van ons, midden op het pad en toen we eindelijk het juiste moment hadden gevonden vonden de mini chinezen COPD chimpansees het leuk om gewoon door de foto te lopen. Niet 1, niet 2, niet 3 chinezen, maar half China deed hier aan mee. Na een kwartier fotograferen en bijna 3 keer in ons broek te hebben geplast zijn we, zo melig als we waren de beelden tuin in gegaan. Hier hebben we zo ongeveer ieder heilig dier wat Indonesië kent, met respect uiteraard, bereden en omarmd. Springen bij de kikkers in kikkersprong, klimmen op de tijgers, beertje rijden, liggen op het everzwijn, chillen met de zebra's en sierlijk en stoer doen met de gazellen. Dit keer na ongeveer een uur teruggelopen naar Wayan die weer wat kon ademhalen.
Hierna zijn we doorgereden naar de mooiste Jatiluwih rijstvelden. Dit was wel echt heel mooi. Een typisch Indonesisch beeld met allemaal sawa's die wijd om ons heen verspreid lagen. We hebben hier mooie foto's genomen, en even lekker rondgekeken. Na 20 minuutjes zijn we weer in de auto gestapt waar we richting het zuiden zijn gereden, op weg naar Tanah Lot. Na nog een goed uurtje rijden, kwamen we aan bij onze laatste bestemming van die dag. Ons hotel, wat aan de kust ligt, was niet direct zichtbaar aangezien het was voorzien van een oprijlaan met de lengte van Amsterdam tot aan Parijs. Eenmaal aangekomen bij de voordeur werden we opgewacht door de man met de gong. De deur werd voor ons open gedaan en er werd twee keer op de grote gong geslagen zodat het hele resort wist dat er twee nieuwe gasten waren aangekomen. Onze backpacks hoefde we niet meer naar om te kijken en we konden gelijk doorlopen naar de receptie. Onderweg begonnen twee mannetjes te klingelen op beide hun eigen xylofoon, speciaal voor ons. Bij de receptie hebben we een 'kleine' upgrade genomen naar een club room met oceaan en zwembad uitzicht en een bijna all inclusive pakket en toegang tot de Pacific Club Lounge. We kregen beide een mooi geel bloemetje in ons haar, dit stond vooral Rowan erg mooi, en een welkoms drankje. We werden netjes begeleid naar onze kamer, 531. Voor de verandering een erg vervelende kamer met een erg vervelende badkamer en uitzicht. Nadat de backpacks werden bezorgd zijn we naar beneden gegaan om te genieten van de eerste faciliteiten van ons club membership. Anderhalf uur lang, onbeperkt cocktails lurken. We hadden erg veel gegeten die dag (maar niet heus) dus de cocktails sloegen met de heerlijke warme temperatuur van 28 graden best wel goed in. Rowan, zo zat als een kanarie, Laura zo zat als een kleine kanarie, en met enige moeite hebben we ons weten te verplaatsen naar het amfitheater. Hier hebben we lekker slecht gedaan en voor het eerst niet Indonesisch gegeten, frietjes besteld en kunnen genieten van het laatste kwartier van Madagaskar 3, 4 of 6, geen idee welke het was. Rowan zag alleen vliegende pinguïns en Laura zag 3 zebra's in plaats van 1 (grapje, ze zag er maar 2). Na ons culinaire, maar prachtig binnen het budget passende diner, lagen we om 21:45 uitgeteld en waarschijnlijk luid snurkend in bed.
De volgende ochtend waren we om 05:30 klaar en klaar en klaar en klaar en klaar maar weer wakker. Waarschijnlijk gaat Laura zich hier weer schuldig om voelen als de wekker over twee weken op dit tijdstip gaat maar voor nu was het eigenlijk niet heel erg. Na nog een klein beetje gedoezeld te hebben zaten we om 07:30 te ontbijten met sushi, latte macchiato's, vers gebakken eitjes en lekkere sapjes. Even later lagen we bij het ook zo vervelende uitgestrekte zwembad. De glijbaan was de vorige avond uitgebreid bekeken en deze moest natuurlijk worden getest. Als een klein kind stonden we tussen de kleine kindjes in de rij en zijn we zo'n 10 keer op alle mogelijke (en vooral niet toegestane) manieren van de glijbaan afgegaan. Geweldig! De rest van de dag hebben we liggen bruin bakken en gekeken hoe een stel mislukte chinezen een poging deden om het paralympisch record schoonzwemmen probeerde te verbreken. In een zwembad van 1.20 diep. Met uitgebreide duikbrillen, zwemkapjes, onderwater nep go-pro's, en overdreven badpakken gaven ze elkaar zwemles en wilde ze graag aan de rest van de wereld laten zien hoe slecht de zwemles in China wel niet moet zijn. We hebben ons stuk gelachen. In de middag hebben we genoten van de afternoon tea en afternoon canapés en begin van de avond opnieuw van de onbeperkte cocktails en avond canapés. Allemaal alleen voor club members uiteraard. We hebben gegeten in het vis restaurant. Lau heeft een lekkere zalm filet gegeten terwijl Rowan zichzelf bijna heeft vermoord met de graatjes van een Barramundi vis. Verder was het wel lekker hoor :)!
De volgende dag (gister) was Laura's lieve pappa jarig! We hebben hem 46 keer toegezongen via FaceTime (nee 1 keer, maar wel gezongen!) en we hebben tijdens de afternoon tea marijk geholpen met het noodplan voor het aquarium met onze geliefde schildpadjes erin, deze was lek maar door goed handelen van alle partijen is dit ter nauwer nood (Rowans woordkeuze, geen idee waarom hij dit erin wilt), goed opgelost! Pappa's cadeautjes kreeg hij in onze nacht (hun avond), maar pap, we hebben veel aan je gedacht! <3
Tijdens de cocktails werden we zoals afgelopen dagen ook, vergezeld door Henk met Joop (een soort van Balinese duiven), Tom en Jerry (de huis muizen) en zelfs de over, overgroot vader met morbide obesitas (wij wisten niet dat dit kan bij een karper maar het kan echt), van Wazalsky. Aan het eind van de middag hebben we nog een fotoshoot gemaakt, waar mevrouw het presteerde om wederom met haar poezelige voetjes in een doorn te stappen, maar hebben we uiteindelijk wel mooie foto's kunnen maken van de zonsondergang en de Tanah Lot tempel. We zijn daarna vroeg gaan slapen.
Vandaag zijn we 4 uur met de auto en met Wayan naar het noorden gereden. Wayan wordt volgens mij met de dag stiller maar we hebben ons prima weten te vermaken, wij zijn namelijk geen seconde stil. Met Wayan zijn we nog naar het Bali national park geweest, dit scheen ook helemaal fantastisch te zijn, nou, dit viel dus goed tegen haha. Twee nonchalante Balinezen gingen ons eens even uitleggen wat er te zien was. Bij de apen (waarvan we al een heel leger langs de weg hadden gezien) waren we al enigszins afgehaakt en de koeien, marmotten en herten hebben we vorig jaar al in veelvoud en in betere mate kunnen aanschouwen. Daarnaast was het erg droog en extreem warm wat hiken op onze slippers nou niet echt aantrekkelijk maakte. We zijn via de hobbelige achtbaan weg weer door gereden richting het Kinaara resort. Een schattig, klein resort maar opnieuw heel mooi. De mensen zijn super lief en we werden vriendelijk ontvangen met een bloemenkrans, het bekende koude doekje en een welkoms drankje. En dat allemaal ondanks dat we maar 1 nachtje blijven slapen hier. Iedereen is super lief maar dit zijn toch de liefste en schattigste balineesjes van Bali tot nu toe. We verblijven in een hutje, met opnieuw een buitendouche, die praktisch aan het zwembad ligt. Buiten horen we haan kraaien dus we zullen morgen ochtend in ieder geval niet te laat zijn voor het duiken. Na een lekkere lunch zijn we vanmiddag eventjes naar de schildpadden opvang gelopen, welke op ongeveer een kwartiertje afstand ligt. Het schildpadden verblijf was leuk om even te zien maar verder niet extreem bijzonder. De schildpadjes worden pas in oktober uitgezet en dit is jammer aangezien we er toch een beetje op gehoopt hadden dat dit misschien wel snel kon. Er zat een hele grote schildpad, genaamd buddy, in een te klein hokje. Wel zielig. Zonde van alle ruimte die ze beschikbaar hebben, je kan er echt wat leuks van maken daar. Daarna zijn we nog even doorgelopen naar de duikschool waar we (in tegenstelling tot bij de schildpadden opvang) hartelijk werden ontvangen door Renaud waar we morgen mee gaan duiken. Het duiken schijnt in het noorden van Bali prachtig te zijn dus dit gaan we morgen met eigen ogen beleven. Zojuist hebben we nog even lekker bij de Poolbar in het zwembad aan de baileys gezeten en straks gaan we nog even lekker dineren. Daarna vroeg naar bed want morgen begint de echte pret!
(En dat rijmt). Voor nu allemaal nog een fijne dag en we spreken jullie snel weer!
Kusjes, knuffels en de rest,
Geschreven door ons allleeeeebeeeeii!
P.s. Vanwege de WiFi hebben we dit verslag pas 14/9 kunnen uploaden, het verslag vanaf 13/9 in de avond volgt dus nog, deze is van de eerdere dagen zoals jullie gelezen hebben :)
-
14 September 2015 - 16:40
Oma:
Lieve Allebeitjes,
Stelletje cultuurbarbaren!!
Ik kan me jullie helemaal voorstellen als een stel kwebbelende, giechelende geiten achter in dat zilveren busje van Wayan!! Niet zo raar toch dat hij steeds stiller wordt! -
14 September 2015 - 16:42
Optie (H@k):
Lieve Lau, beste Rowan,
Wat hebben jullie in korte tijd weer veel meegemaakt en veel geschreven, erg leuk! Voor mij was het verhaal over de vele, vele, vele, vele chinezen de topper van de dag, het schoonzwemmen dan en vooral het synchroonzwemmen in het hele diepe bad.
NG wee volle dagen en de weer aan huis denken. Ook dat zal jullie wel weer een warm gevoel geven. Over een warm gevoel gesproken, hier in Belek is het nog steeds 35+ graden en het zeewater is gewoon 29 gr. Soms verlangen wij ook even, in een moment van zwakte, aan de klote van thuis en..........nog geen wolkje gezien!
Geniet nog even en wij denken aan jullie hoor!
Lieve groetjes!
Volgend jaar met z'n vieren duiken? -
14 September 2015 - 16:45
Oma:
Sorry, ik werd even afgebroken!!
Maar wat een geweldig verhaal weer!! Ik geniet ervan!
Lau misschien is het invalidetoilet nig een optie!!!
Blijf genieten en veel plezier met duiken!!!
Kus, Oma -
14 September 2015 - 16:46
Opa:
mijn iPad denkt zelf betere woorden te vonden dan ik schrijf. Het moet natuurlijk " aan de koelte van huis" zijn! Een enkele zin daarvoor " Nog twee volle dagen en de weer aan huis denken". Sorry! -
14 September 2015 - 18:57
Yvonne:
Wat een leuk verslag weer luitjes. Ik moet wel lachen om jullie.
Af en toe zijn jullie echt zo'n melig stel volgens mij. Maar goed dat de mensen om jullie heen jullie niet kunnen verstaan.........
Geniet nog lekker goed van jullie laatste dagen!! Dikke kus xxxx -
15 September 2015 - 18:57
Marijk:
Goed verhaal weer, ook van jou trouwens Dad ;)!
Top dat jullie laatste 2 duiken zo super (en diep!) zijn geweest. Prachtige foto's geven het bewijs maar om in het echt te zien nog veel bijzonderderderderder denk ik.
De laatste dagen zijn aangebroken lieve schatten, blijf genieten!
Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley