Vancouver & Vancouver Island!

Lieve allemaal (origineel he..),

Waar we vorige keer in de auto zaten richting Vancouver, zitten we nu in de auto op weg naar Seattle. Het is vandaag 26 Augustus en overmorgen vliegen wij naar het zonnige, maar regenachtige Nederland. De tijd tikt..

De dag van het vorige verslag hebben we 8 uur kunnen rijden van de uiteindelijke 10 uur naar Vancouver. Rond 19:00 zijn we aangekomen op de laatste camping van deze reis: Wildrose Campground in het plaatsje Hope. Een prima camping, waar we binnen een paar minuten de tent hadden opgezet en waar we daarna heerlijk een broodje zelfgemaakte hamburger met champignons hebben gegeten. Toen ook het luchtbed was opgepompt zijn we naar de ‘lounge’ gelopen waar we de rest van de avond hebben gekaart en een beetje rustig aan hebben gedaan. We zijn laat gaan slapen, rond 01:00 en de nacht verliep verder prima. De volgende ochtend werden we allebei met een grote glimlach wakker: dat was de laatste nacht in een tent! We waren blij, zijn vrij snel de tent uitgegaan en zijn, na nog even contact te hebben gehad met het thuisfront, begonnen met de tent af te bouwen. Niet voorzichtig, met de haringen in de tent geprikt (wilde we altijd al een keertje doen), en toen de tent in elkaar was gestort hebben we hem op de bovenkant van de auto gelegd. Met auto, en tent op het dak (jullie kunnen de blikken van de medekampeerders vast wel raden), zijn we naar de dichtstbijzijnde container gereden waar we, na een erg emotioneel afscheid uiteraard, afscheid hebben genomen van ons huisje.

Met een Yari waar ruimte in zat, ook voor het eerst, zijn we verder gereden naar Vancouver. Twee uurtjes rijden ongeveer, maar onder het genot van een Starbucks Frappuchino Cookie Crumble en Double Chocolat Chip Frappuchino is dit natuurlijk geen probleem. Een lekker zonnetje scheen en we waren er zo! Om 16:00 was de incheck tijd, wij waren er echter al om 13:00. Toen we de auto eventjes hadden geparkeerd bij de Burger King naast het hotel, kwam een meneer ons vertellen dat dit niet mocht. Bij een hotel als Holiday Inn verwacht je misschien dat dit een keurige man in pak was. Echter, was dit een meneer zonder pak, met wilde haren. Iemand die waarschijnlijk al een aantal weken niet had gedoucht, iedere nacht ergens anders slaapt en met een grote smoothie van de Burger King in zijn handen stond. Aangezien we hier maar 5 minuutjes zouden staan, we zouden daarna gelukkig een kaart krijgen voor de beveiligde parkeergarage van het hotel, besloten we de auto nog even te laten staan en gewoon naar het hotel te lopen. Ik vond dit iets wat enger dan Row, de meneer wist namelijk dat we 5 minuten weg zouden zijn, maar hé, daar zet je je dan natuurlijk gelijk overheen (terwijl de camera’s, laptop etc in de auto liggen…). We hebben ons aangemeld bij de receptie, de kamer was dus nog niet klaar maar we konden plaats nemen in de lounge. Deze lounge was iets anders dan de lounge op de camping. Dit was iets meer goud, luxe, bloemen, banken (zachte, lekkere banken), mooie tafels en ga zo maar door. De enige overeenkomst was dat er bij beide lounges stopcontacten waren, dat is toch fijn. We hebben eerst de auto in de parkeergarage gezet, ook hier begon de meneer weer te zwaaien dat dit niet kon. Wij zijn heel snel doorgereden en waren blij toen het luik van de garage achter ons dicht ging. Brr…

We hebben ongeveer 2.5 uur in de lounge gezeten. We hadden de WiFi code en de kaarten alvast meegenomen dus we konden ons prima vermaken al waren we erg blij toen we de kamer inkonden. De kamer was een prima, standaard kamer. We hebben eerst even gedoucht en hebben ons daarna een beetje opgetut waarna we de stad in zijn gegaan. De meneer van de receptie had ons een map meegegeven en had hierop een cirkel gezet. Binnen deze cirkel waren er twee blokken van straten waar je in de nacht of avond beter niet doorheen kon rijden. Hier zouden erg veel mensen zijn zoals de meneer bij de Burger King en er zouden hier heel veel drugs worden gedeald. Niet een hele fijne straat dus. Omdat het, toen we naar de stad reden, nog licht was zijn we er op de heenweg wel doorheen gereden en inderdaad. Precies op de plek wat de meneer had omcirkeld was het niet zo prettig. Bijna gelijk deden we de autodeuren op slot en we zijn er maar snel doorheen gereden. Erg gek om te zien dat twee straten verder het rijkste gedeelte van Vancouver ligt. De verschillen in de wereld zijn groot.

We hebben de auto geparkeerd in een parkeergarage. Zoals altijd moest je achteraf betalen en met de ‘waardevolle’ spullen zijn we de stad ingelopen. Wat was het hier heerlijk. Een erg fijne sfeer, relaxt en mooi. Er was een soort carnaval bezig dus overal liepen mensen in de meest gekke kostuums. Ik was uiteraard al lang blij dat er geen clown rondliep. We moesten natuurlijk nog avondeten dus we zijn op zoek gegaan naar een restaurant waar we uitkwamen bij een sushi restaurant! Dit is al heel veel weken geleden dus we hebben onze naam op de lijst gezet en konden een uur later terugkomen voor een plekje buiten. We zijn weer verder gelopen en zijn verder de stad gaan verkennen om het uur vol te maken. Hier kwamen we echter op een ontzettend leuke plek terecht. Allemaal restaurantjes langs het water, een hele grote grasvlakte in het midden waar mensen aan het yoga’en waren en ook hier hebben we dan uiteindelijk gegeten. Cactus Club Café. Het klinkt misschien als een klein café’tje, maar het was echt heel groot. Er stond een lange rij voor dit restaurant, dit betekend vaak dat het eten er in ieder geval goed is, en wij zijn dan ook in deze rij gaan staan. Als je naar binnen mag moet je opnieuw je naam afgeven en krijg je een soort remote mee. Hier staat een getal op, in ons geval 4. Wanneer het jouw beurt is en er dus een tafel vrij is op de plek wat jij hebt aangegeven (wij hadden buiten aangegeven, het was immers heerlijk weer), begint de remote te trillen en licht te geven en dan kan je opnieuw naar de receptie waar je je tafel krijgt aangewezen. We moesten ons opnieuw ongeveer een uur weten te vermaken, dit was hier nog iets makkelijker aangezien er een hele grote bar met allemaal krukken eromheen in het midden van het restaurant stond. Hier zijn we gaan zitten en hebben we heerlijk cocktails gedronken. Toen we net een klein voorgerechtje (Yam Fries) hadden besteld begon ons apparraatje te trillen en te doen en konden we aan tafel! Met de cocktails in onze handen volgde we de ober naar onze tafel die een erg leuk uitzicht had op het grasveld wat inmiddels propvol was met mensen die net gingen beginnen aan een Yoga sessie. Zo’n 700 mensen, ja echt waar, die meededen met een sessie die werd gegeven door een grote, gespierde meneer. Door de boxen heen kwam er een rustgevend muziekje en allemaal tegelijk deden de (vooral meisjes) wat de man zei. Het zag er echt heel vet uit en Row had een uur lang nog wat extra plezier. Na een uurtje was de yoga sessie klaar en kregen alle mensen een flesje drinken en een energiereep. Goed geregeld en echt heel leuk om te hebben gezien. Wij waren inmiddels begonnen met eten. We hadden allebei een heerlijke zalm, welke ook echt erg lekker was. Als dessert hadden we een Chocolate Cake met gesmolten chocolade in de binnenkant, ook erg lekker. We hebben zo’n 3 uurtjes gezeten en het was een heerlijke avond.

We zijn door de stad weer teruggelopen naar de parkeergarage waar we naar de betaalautomaat liepen om te betalen. Toen we hier echter een aantal knopjes verder klikte, stond er: ‘’please take your receipt and please show this on the desk of your car.’’ Een kleine twijfel werd bevestigd toen we naar de auto liepen. Een blauw briefje wapperde tussen de ruitenwissers. Hier in Canada schijn je van te voren moeten betalen in een parkeergarage. Erg fijn dat we dat wisten en dat het goed en duidelijk stond aangegeven in de parkeergarage, maar dat ter zijde. 80 canadase dollar, wanneer je binnen zes dagen betaald is het 60 dollar. Toen we terugkwamen in het hotel (omgereden om de ‘enge’ straat te vermijden) hebben we deze boete dan ook meteen betaald. Achteraf ook wel weer wat voor ons, er moest toch iets fout gaan deze vakantie.

De volgende ochtend werden we wakker: op naar Vancouver Island! We zijn eerst Vancouver nog even ingeweest, naar Stanley Park. Een mega groot park met grote bossen, meren, restaurantjes, rozentuinen, een mooie kust en mooie wandelpaden. Via de kustlijn zijn we naar de welbekende totempalen gelopen. Leuk om te zien, vooral wat alle tekeningen en dingen zouden moeten zijn en de verhalen die hier achter zitten. Vervolgens zijn we door het park doorgelopen naar Beaver Lake. Een mooi rond meer met een bos eromheen. We zijn om het meer gelopen en toen uiteindelijk linksaf geslagen. We hebben hier een half uurtje gelopen en wilde toen dit deel wel weer uit. Alleen, waar waren we? We hadden geen map van het park en er stonden, op de bordjes met de namen van de paden erop na, geen borden richting de restaurants of iets. Met een kompas, globaal kijken en gokken zijn we een uur later, gelukkig, weer terecht gekomen in de bewoonde wereld. We zijn hier maar snel op een terrasje gaan zitten waar we even moesten bijkomen (goed excuus toch?) met een Strongbow Gold en opnieuw de Yam Fries (zijn erg lekker!)Rond 15:30 zijn we weer in de auto gestapt en moesten we een half uurtje rijden naar de Ferry die ons naar Vancouver Island zou brengen. Deze zou om 18:00 vertrekken en we waren er om 16:00. We reden de auto in de rij die zich had gevormd om later op de Ferry te rijden en zijn daarna aan een picknick tafel langs de weg een uur gaan kaarten. De stand was hierna 9-1, ja ik heb een keer gewonnen! Via de speakers werd rond 17:45 omgeroepen dat iedereen in zijn of haar auto moest gaan zitten en even later reden we met alle auto’s de Ferry op. Allemaal erg goed geregeld en het ging soepel. Toen we de auto hadden geparkeerd zijn we de auto uitgelopen en hebben we de mega grote boot verkend. We zijn nog even door de restaurants en souvernir winkels gelopen en zijn toen op dek 7 buiten weer gaan kaarten. Anderhalf uur later kwamen we aan op het mooie eiland: Vancouver Island. Met de auto weer van de Ferry af, ook goed geregeld, reden we opnieuw het laag hangende zonnetje tegemoet. We zijn gestopt bij de Pizzahut, hebben hier een lekkere Creamy Bacon pizza gehaald en zijn, met mega grote pizza doos en al, zo’n anderhalf uur verder gereden naar ons hotel voor die nacht: Best Western in het dorpje Cambell River. Een erg leuk kamertje, met uitzicht op de zee. We hebben hier alle camera’s leeggehaald en aan de laders gelegd en zijn toen rond 00:00 gaan slapen.

Met opnieuw een grote glimlach werden we de volgende ochtend wakker. We zouden gaan walvisspotten! Ik had dit als verjaardagscadeau van Row gekregen en ik was erg zenuwachtig, ik had er zoveel zin in! We hebben eerst kunnen genieten van een lekker ontbijtje van het hotel en zijn daarna naar de haven van Cambell River gereden waar het gebouw van Cambell River Whale Watching & Adventure tours in de haven lag. We moesten hier om 09:00 zijn en om 09:30 zou de tour beginnen. We kregen een groot, dik pak aan wat tevens je zwemvest was en we kregen te zien met welke boot we het water op zouden gaan. Een super gave rode, kleine, diepe boot die echt gigantisch snel over het water kon gaan. Een heel vet ding. De eerste anderhalf uur op het water waren vrij saai. Alleen het varen zelf was gaaf, maar we hadden nog niet echt veel gezien. Er zat een grote zeearend op een rots en er lagen wat leuke zeehondjes op een andere rots in het water. Verder bleef het rustig.

Maar toen! We kregen een melding dat er een groep orka’s was gezien en dat ze onze kant op aan het zwemmen waren. Toen wij echter op de plek kwamen waar ze zouden moeten zijn, waren ze al dieper naar beneden gezwommen, helaas. Hierna hebben we nog een zwarte beer gezien welke langs het water liep en ook deze ging de bossen in toen we dichterbij probeerde te komen. Even later kregen we opnieuw een melding dat er orka’s waren gezien. Alle maatschappijen waarbij je een tour kan boeken hebben met elkaar afgesproken dat ze elkaar helpen. Er zijn dus geen geheimen op het water en zodra iemand iets ziet roepen ze dit naar elkaar om. Het gebied is alleen zo groot dat je ook net mazzel moet hebben dat je op het juiste moment op de juiste plek bent. Bij de tweede melding waren we in de buurt. De boot versnelde en als een soort speedboot kwamen we aan op de plek waar de orka’s zouden moeten zijn. En inderdaad, er kwamen grote zwarte vinnen boven het water uit en je zag het water wat ze omhoog spoten. Wat alleen jammer was, was dat de boot waar wij in zaten op 100 meter afstand moest blijven vanwege de veiligheid. Het enige moment wanneer je ze dus van een beetje dichtbij ziet is wanneer de orka’s een tijdje onder water blijven en vlak bij je boot weer naar boven komen, dit gebeurde een tijdje later. Op dat moment zagen we ook de bekende witte vlekken bij de ogen, de witte buikjes, en dan heb je wel echt het idee dat je naar een orka kijkt. Heel bijzoner en een beetje onwerkelijk. We hebben de groep van zo’n acht orka’s ongeveer een uur gevolgd en de ene foto na de andere gemaakt. Aan boord hadden we een hydrophone die de geluiden van de orka’s opving en door de speakers aan ons kon laten horen. Dit was misschien nog wel het meest bijzondere van alles. Alle orka families hebben een eigen taal en kunnen de taal van een andere familie dan ook niet verstaan, gaaf toch. Ik heb een aantal keer de GoPro in het water gehangen en ’s avonds in het hotel kwamen we er dan ook achter dat die de geluiden van de orka’s ook heeft opgenomen, hier ben ik heeeeel blij mee en het is heel vet om te horen!

Toen we ongeveer op de helft waren gingen we door een soort Expeditie Robinson route naar een eilandje waar we zouden gaan lunchen. Het water was zo mooi helder en blauw/groen, bijna helemaal vlak en omringd door hoge bergen en heel veel bossen. Een hele mooie route. Onze tourleidster, genaamd Jen, heeft ons tijdens de lunch van alles over de orka’s verteld. Ze wist er echt heel veel vanaf en kon al onze vragen beantwoorden. Na de lunch zijn we weer terug het water opgegaan en hier kregen we al vrij snel een nieuwe melding van een andere groep orka’s. Ook hier waren we op tijd bij. Een groep van drie orka’s dit keer, ook met wat kleintjes. Weer erg veel foto’s genomen en ook deze groep hebben we een tijdje gevolgd. Totaal hebben we deze dag 15 Orka’s, (verdeeld over drie plekken) zo'n 30 dolfijnen, een zeearend, een zwarte beer, 5 zeehonden en een wilde zalm gezien! Het was echt een hele gave dag met opnieuw een heerlijk zonnetje en midden tussen de grote, mooie dieren.

Na deze walvisspot zijn we teruggereden naar het plaatsje Parksville. Hier zouden we twee nachten doorbrengen in het super luxe Tigh-Na-Mara resort & spa. Dit was het cadeau wat ik had gekregen voor ons twee jaar samen zijn van Row, het was een dag met alleen maar verrassingen! We hadden een eigen huisje, nummer 513 in de Sevary lodge. Er was een openhaard, een keukentje, een heel groot bed, een hele mooie badkamer met bubbelbad, vloerverwarming en een deur die open en dichtkon tussen de badkamer en de woonkamer in. Het was echt heel mooi. Er stond een fles wijn in ijsklontjes op tafel en deze is uiteraard tijdens het bubbelen in het bubbelbad helemaal opgedronken. Een heerlijk avondje na een heerlijke dag en helemaal tevreden en relaxt vielen we rond 01:00 in ons kingsize bed in slaap.

De volgende ochtend was ook erg zwaar. Rond 10:00 werden we wakker. Row heeft verse broodjes en croissantjes gehaald bij de plaatselijke supermarkt en ik heb een eitje gebakken. Met de stemmen van de lieve mensen thuis door de kamer via de Skype hebben we ontbeten. Toen was het even haasten. Om 11:30 moesten we ons namelijk melden bij de Spa en het was inmiddels al 11:20. We hebben alles laten staan, onze bikini en zwembroek uit de kledingboxen gehaald en moesten heeeeeeeelemaal naar de overkant lopen om de spa te bereiken. Dit was zeker zo’n 10 meter lopen. Hier werden we in alle luxe ontvangen, kregen we een rondleiding door de spa en moesten we ons melden bij de recpetie voor onze luxe Facial behandeling. Een uur lang zijn we gemasseerd, gereinigd, hebben we allerlei soorten crèmes opgekregen, warme doeken om ons heen gehad en ga zo maar door. Een uur later kwamen we weer samen in de lounge, we hadden elkaar natuurlijk enorm gemist, we waren immers al bijna zes weken lang niet langer dan 10 minuten van elkaar weg geweest! Nadat we lekker wat hebben gedronken en wat fruit hebben gegeten zijn we naar de Grotto Pool geweest. Hier was een regendouche, een mooi zwembad en een hottub. We zijn hier anderhalf uur geweest, zijn daarna weer even teruggelopen naar ons huisje waar we hebben gelunched en zijn daarna weer helemaal teruggelopen naar de Spa waar we onder het genot van Raspberry Water, druiven, kersen en pruimen weer zijn gaan kaarten. Eindstand tot nu toe inmiddels 11-1 (eigenlijk 11-3 omdat we twee keer gelijk gespeeld hebben, maar dat telt volgens Row niet wat ik onzin vind haha). Om 18:00 werden we gehaald door de Spa Concierge waarna we werden meegenomen naar het Tapas Dinner. We hebben hier opnieuw een cocktail besteld (Martini dit keer) en hebben zo’n 2.5 uur kunnen genieten van allemaal verschillende kleine gerechten. Erg lekker eten, mooi opgemaakt, kortom: genieten. Alleen maar genieten. Na een heerlijk dessert zijn we weer helemaal teruggelopen naar de overkant waar we dit keer in plaats van wijn een echte Baileys hadden tijdens de bubbels en na een begin te hebben gemaakt aan de fotoselectie zijn we rond 00:00 gaan slapen.

En toen werden we vanmorgen wakker! We zijn nog even in het bubbelbad geweest en hebben daarna alles opgeruimd om vervolgens om 11:30 in de auto te stappen richting de Ferry die ons dit keer naar Seattle gaat brengen. Als het goed is zijn we hier over ongeveer een half uurtje. We moeten dan opnieuw zo’n anderhalf uur met de Ferry en dan nog 2 uur rijden naar ons appartement in Seattle.

Waarschijnlijk is dit het laatste verslag wat we vanuit het buitenland schrijven. Om de laatste twee dagen te vertellen en om nog even te vertellen hoe het is om weer thuis te zijn komt er nog 1 verslag aan vanuit het regenachtige kikkerlandje. Bedankt weer voor het lezen en hopelijk tot snel ☺

Heel veel liefs,

Rowan en Laura.