Alberta, Canada!

Lieve iedereen,

Al een aantal dagen is het nogal stil geweest om ons heen. Dit komt omdat we het de afgelopen dagen zo druk hadden met genieten dat we het verslag even hebben uitgesteld. 1 voordeel: dit wordt weer een lange dus ga er even rustig bij zitten zou ik zeggen :)

De trip is na het vorige verslag verder gegaan naar Glacier National Park. Het was een lange route van zo'n 6.5 uur. Het plan was om in Glacier zelf een camping plaats te krijgen. Echter was dit een First come First serve camping en waren we te laat. De campings lagen langs een prachtige route door hoge bergen en meren met watervallen. Toen we dit gebergte inreden werden we plotseling heel erg verrast door het eerste wildlife in de vorm van een beer! Een kleine zwarte beer met een bruine vacht, ja dat kan. Helemaal hyper en blij dat we dit diertje aan onze lijst konden toevoegen zijn we doorgereden. Het was zo mooi dat het dus niet echt een straf was om naar (achteraf) volle campings te zoeken. Toen bleek dat de enige campings die vrij waren aan onverharde wegen lagen, besloten we een stukje terug te rijden, onze Yari is niet zo goed op onverharde wegen..

Na een opwarm broodje en noodles bij een winkeltje te hebben gegeten en na een tijdje zoeken hebben we de nacht doorgebracht op een KOA die zo'n 20 kilometer van de Canadese grens vandaan lag. Deze beviel gelukkig beter dan het laatste dramatische stuk grond met de naam KOA. Omdat we elektriciteit hadden kon alles weer worden opgeladen en na een heerlijke frisse douche de volgende ochtend, zijn we dan eindelijk naar Canada gereden!

We waren op tijd vertrokken omdat we hadden gehoord dat het nogal lang kon duren om de grens over te steken. Alle autopapieren, paspoorten, vliegtickets en rijbewijzen lagen klaar en toen kwamen de hokjes in zicht. De rij terug naar de VS was duidelijk langer, aangezien wij maar 1 auto voor ons hadden. Nadat deze het land binnen mocht waren wij aan de beurt. Het heeft allemaal erg lang geduurd, zo'n 15 seconden en na nog zo'n 30 seconden aan wat simpele vragen over ons verblijf in Canada, reden we weg aan de andere kant van de grens. Uiteraard zag het er hier exact hetzelfde uit als voor de grens, alleen waren de Amerikaanse vlaggen nu rood met wit en zat er een blaadje op in plaats van heel veel sterren en horizontale strepen. We hebben onze weg vervolgd, via Calgary, naar het prachtige Banff National Park, dit was nog zo'n vier uur rijden. Nadat we Calgary uitreden en we dichterbij Banff kwamen, zagen we de Rocky Mountains voor ons verschijnen. Langzaam ontstond het beeld wat we beide van Canada hadden. Uiteindelijk kwamen we aan bij de entree van Banff National Park. We hebben een nieuwe National Park pas gekocht (voor Canada) en zijn vervolgens over de Trance Canada Highway 1 doorgereden naar het dorpje Lake Louise. In het midden van het National Park en tevens vlakbij een gelijknamig hoogtepunt. We hadden hier een camping gereserveerd voor 1 nacht. Om deze camping stond een elektrisch hek voor alle dieren wat ons het gemak gaf dat we niet alles in een berenbox hoefde te doen. Het plekje was vrij kaal maar de camping lag heel centraal gelegen waardoor we de volgende ochtend hebben besloten nog twee nachten bij te boeken. Echter was ons plekje niet meer beschikbaar. Dit betekende dat we een ander plekje op de camping kregen: K18. Dit was vanaf ons huidige plekje zo'n 5 minuten lopen. Omdat we allebei weinig zin hadden de tent weer opnieuw af te breken en op te bouwen, besloten wij om onze hele woning, zoals in Amerika vaker voorkwam, in zijn geheel naar de nieuwe bestemming te verplaatsen. We hebben de luchtbedden uit de tent gehaald, de haringen uit de grond gehaald en daar liepen we dan: met een tent hoog in de lucht nagekeken door menig kampeerder. Na wat obstakels (paaltjes in de grond, takken op de weg, overhangende bomen en opgeschrikte eekhoorns) kwamen we zo'n 3.5 uur later aan op de eindbestemming. Nee, dit was een grapje :). Nadat we gepoogd hadden de haringen in de grond te slaan, wat een onmogelijke opgave bleek omdat deze inmiddels enorm krom en lam waren, hebben we, na wat creatieve knoopjes van Laura, eerst wat nieuwe haringen in het dorpje gehaald. Een leuk dorpje met winkels, WiFi en een Visitor Center. Omdat het die dag de minst lekkere dag qua weer zou zijn, zijn we naar de hotsprings geweest. We hadden hier een beetje het beeld van warme zwavel meertjes, maar daar aangekomen bleek het niet meer dan een veredeld (Rowans woordkeuze) en verwarmd zwembad afgeladen met kleine baby olifantjes en walrussen te zijn. (Spreekwoordelijk gezien dan he want olifanten gaan natuurlijk niet samen met walrussen in een zwembad). We hebben ons hier toch maar even lekker opgewarmd en zijn hier zo'n twee uur gebleven. Omdat we nu toch al dichtbij het stadje Banff zelf waren, hebben we maar gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt. We hebben alle souvenirwinkels, kledingwinkels en zo ook de eerste Canadese McDonalds bezocht. Uiteraard kon Laura haar centjes niet in haar zak houden en zijn we zo'n 70 dollar armer maar een heel lekker warm, roze, elanden pyjama rijker, weer terug naar Lake Louise gereden. Samen hebben we wat knakworstjes, op dit keer verse broodjes, als avondmaal gegeten, alvorens we onze kaart spelletjesreeks hebben voortgezet, waar Laura het helaas weer moest afleggen en de stand verder op liep tot 5-0 voor Rowan.

Na een heerlijk avondje geslapen te hebben, stonden we om 8 uur naast de tent. Tot onze blijdschap was het een erg mooie, zonnige, ochtend wat betekende: Hike Day! Eerst zijn we nog even naar het kleine dorpje gereden, hier hebben we bij de bakker een lekker ontbijtje en koffie gehaald en om 09:45 (AM) stonden we bij het begin van de hike naar the Plain of the Six Glaciers. Een hike van zo'n 11 kilometer. De tocht leidde ons langs het befaamde Lake Louise en nam ons daarna al snel mee de bergen in, op naar het theehuisje dat zo'n 370 meter hoger lag. Op deze tocht zagen we al meerdere gletsjers, watervallen en mooie riviertjes waarin we verschillende obstakels moesten trotseren zoals de smalle bergpaadjes langs de afgrond en het hoppen over stenen door het koude gletsjerwater. De route was opzich prima te doen. Erg raar dat je het ene moment in een hemdje loopt en het andere moment een trui aan moet doen omdat de lucht waar je doorheen loopt eigenlijk een wolk is (zo hoog zaten we) en het hier een soort van regent. Wat erg fijn was, was wel het hele leuke theehuisje. De tocht omhoog is zwaar en als je dan bovenaan bent en je ziet een huisje vol bloemen, een typisch Oostenrijks chaletje, waar ze allerlei lekkers verkopen, ben je meteen weer tevreden. Even later zaten we dan ook op het balkonnetje aan een warme kop thee en een warme chocolademelk. Hierna konden we er weer tegenaan! Een kleine tegenvaller was dat Laura dacht dat we er al waren maar dat bleek niet het geval. We moesten nog zo'n anderhalf kilometer verder omhoog. Aan de bovenkant, de echte bovenkant, waren er inderdaad zes glaciers te zien. Met een gevoelstemperatuur van zo'n 10 graden (voor Laura een gevoelstemperatuur van -80 graden) hebben we foto's gemaakt, zijn we even gaan zitten, en zijn we vervolgens de tocht naar beneden terug gelopen. Dit ging toch wel iets makkelijker dan omhoog. Met een heerlijk voldaan, en vooral sportief gevoel kwamen we terug waar het weer inmiddels nog verder was opgeklaard. De fotoshoot van die ochtend hebben we op dit moment nog een keer herhaald en rond 16:00 zijn we teruggegaan naar ons plekje. Hier hebben we noodles met teriyaki saus en champignons gegeten, erg lekker en gezond. Na opnieuw een potje kaarten en het verlies van Laura en met een nieuwe stand van 6-0 zijn we de tent weer ingekropen waar we al snel in slaap zijn gevallen.

De ochtend hierna werden we wakker in een natte tent. Dit was vrij bijzonder omdat we een regenhoes hadden en de tent vooral op de onderkant nat was. Toen we de tent gingen afruimen kwamen we er al snel achter hoe dit zo had kunnen gebeuren. Onze lieve eekhoorn vriendjes hadden namelijk een gat met een diameter van zo'n 7 centimeter in onze tent geknabbeld terwijl ze op weg waren geweest naar een klein tonnetje pinda's wat wij in de haast van de ochtend daarvoor waren vergeten mee te nemen. De nageltjes stonden op de deksel van de ton. We konden er om lachen en omdat deze ochtend zo prachtig helder was besloten we vervolgens om de fotoshoot bij Lake Louise toch voor een derde keer over te doen. Je leeft maar 1 keer, toch? Na dit bezoek zijn we doorgereden naar Moraine Lake. We hebben hier een korte wandeling gemaakt, een paar foto's geschoten en zijn vervolgens doorgereden naar Yoho National Park. Hier hebben we een bezoekje gemaakt aan Emerald Lake, 1 van de mooiste bezienswaardigheden in dit park. Hierna zijn we doorgereden naar Takakkaw Falls. Een gigantische waterval die ook nog eens behoorlijk hard stroomde. Op de terugweg naar de auto stonden er een aantel eekhoorns langs de weg welke ons de gelegenheid gaven ze eens van dichtbij te kunnen fotograferen. De beestjes bleven gewoon, nieuwsgierig, staan en vonden het allemaal best. Jullie begrijpen dat we inmiddels dikke vriendjes met de eekhoorns zijn en dat ze ons overal naartoe volgen.

Vervolgens zijn we zo'n 230 kilometer verder noordwaarts gereden richting Jasper National Park. De route, de Icefields Parkway, was de mooiste route die we ooit hebben gereden. Het scala (Rowans woordkeuze) aan gigantische meren, watervallen, gletsjers, hoge bergtoppen, uitgestrekte meadows, en bossen is echt onbeschrijfelijk. Op de helft van deze route reden we een stuk snelweg tegemoet waar langs de weg allemaal auto's stil stonden zonder mensen erin. Al vrij snel hadden we door dat er iets te zien moest zijn. Terwijl Rowan de auto veilig parkeerde, liep Laura met de camera naar het hoopje mensen wat langs de weg de bossen in aan het kijken waren. In eerste instantie was er weinig te zien tot zij door een bosje heen een zwarte, zachte, pluizige huid zag: een grote zwarte beer. Rowan stond inmiddels ook te kijken en terwijl de beer rustig aan het dooreten was, werd het aantal mensen langs de weg steeds meer. Jammer was dat de beer nauwelijks te zien was omdat hij achter een bosje zat. De beer begreep dit zelf waarschijnlijk ook want ongeveer drie minuten later kwam de beer achter het bosje vandaan en liep hij over een stuk gras naar een ander bosje. De camera's van alle mensen langs de weg klikte, zo ook die van ons, en de beer ging inmiddels, zittend, verder genieten van zijn snack wat bestond uit takjes en blaadjes. Heel bijzonder om te zien dat zo'n beer zich prima bewust is van het feit dat er zoveel mensen in zijn territorium staan en dat hij hier dus totaal niet bang voor hoeft te zijn. Ook heel bijzonder om deze beer toch van echt wel dichtbij te kunnen bekijken en om te zien hoe groot ze zijn en hoe gevaarlijk ze schijnen te zijn ondanks dat ze er zo ongelooflijk schattig, lief en knuffelbaar uitzien.

Toen we zo'n 100 foto's rijker even later weer terug in de auto zaten hebben we het laatste stuk naar Jasper afgelegd. Ook hier hadden we een camping geboekt genaamd: Wabasso campground. Plekje B14 was van ons en omdat de lucht steeds donkerder werd zijn we eigenlijk, na een broodje Subway, heel snel gaan slapen. De volgende ochtend werden we wakker met het zonnetje in de lucht. Een mooie dag en na het bijboeken van twee nachten extra op plek B14 zijn we naar het stadje van Jasper gereden. Opnieuw erg leuk en een lekker relaxt sfeertje, zoals eigenlijk overal hier in Canada. We hebben het stadje verkent, een tijdje op de WiFi gezeten en hebben uiteindelijk het besluit genomen om te gaan raften! Om 15:30 konden we nog met een raft mee dus dit kwam goed uit. Het was een uurtje rijden vanuit Jasper dus we zijn rond 14:15 vertrokken.

We hadden een plek meegekregen waar we met de auto naartoe moesten rijden, dit was het punt waar we met de raft zouden eindigen. Het weer werd inmiddels minder en onderweg kwamen de regendruppels ons tegemoet. Het zou echter toch weinig uitmaken, doorweekt zouden we toch wel worden. Vanuit de verzamelplek werden we opgehaald door een ouderwetse witte schoolbus waarin nog wat mensen zaten die net als wij de tour van 15:30 hadden geboekt. Onderweg kregen we wat uitleg, moesten we een formulier tekenen en werd door middel van muziek de sfeer een beetje gezet. Heel relaxt allemaal, goed geregeld en na 5 minuten met de schoolbus kwamen we aan bij het beginpunt van de rafttocht. Even later stonden we, met een temperatuur rond de 15 graden, in onze zwembroek en bikini buiten in de regen een wetsuit aan te doen. Hierna kregen we een soort jas voor eroverheen gevolgd door een zwemvest, een helm en booties. De GoPro zat op Row z'n hoofd, we mochten allemaal een peddel pakken, de groep mensen werd in tweeën gesplitst en we waren klaar voor vertrek! Met de leukste instructeur mochten wij in een paarse boot mee en na wat instructies en commando's geleerd te hebben, mochten we het water in. Wij zaten in het midden van de boot en we waren met een groep van drie andere mannen en de instructeur dan. De route zou over de Sunwapta River gaan en we zouden rustig beginnen zodat we de commando's een beetje konden oefenen. Omdat we er halverwege achterkwamen dat de GoPro vol bleek te zijn, perfecte timing, hebben we twaalf minuten van de route kunnen filmen. Het was echt heel leuk, maar ijskoud. Het water was 4 graden en als je een beetje pech had en we kregen commando "down" (met z'n allen in de boot ipv op het randje), en de golf zat aan jouw kant, kreeg je een hoge golf water over je heen en was je zeiknat. We zijn ongeveer een uur op het water geweest en na meerdere 'class three rapids' te hebben overleeft, kwamen we er half bevroren maar vol enthousiasme weer uit. Het was echt heel leuk en we zijn blij dat we het gedaan hebben.

Na het raften hebben we op ons plekje een kampvuur gemaakt waar we wat kippenvleugels en een maïskolf hebben geroosterd. Het was een prachtige avond, het weer was inmiddels helemaal perfect en met een laag avond zonnetje hebben we de hele avond buiten gezeten. Na een nieuwe kaart stand van 8-0 voor Rowan, werd het donker en zijn we met warme truien en een fleecedeken op de stoeltjes bij het vuur gaan zitten. Row kreeg stiekeme hoop dat hij eindelijk zijn sterren foto's kon gaan maken omdat de lucht heel helder was. Dit was dan ook het geval. Van 00:00 tot ongeveer 02:00 is hij bezig geweest met de camera om uiteindelijk super mooie foto's van de sterren te maken, ze zijn goed gelukt en helemaal blij en ijskoud is hij later ook de tent weer ingekropen.

De volgende ochtend werden we wakker van opnieuw het zonnetje en het harde, aanwezige, irritante gelach van de overbuurman. We zijn de auto ingestapt, hebben in het dorpje een ontbijtje gehaald (stokbrood (wat overigens eindelijk weer eens een knapperig stokbrood was) met tzatziki) en zijn na een korte WiFi sessie naar Maligne Lake gereden. Dit meer heeft het bekende eilandje wat we al meerdere malen op Google hadden gezien. Het was iets meer dan een uur rijden en toen we daar aankwamen waren we een beetje teleurgesteld. Er was geen eilandje te zien en het water was lang niet zo blauw als dat van alle andere meren van voorafgaande dagen. We zijn een klein stukje gaan lopen en kwamen er toen al snel achter dat het eilandje dan wel te bereiken was met een varende kooi waarin je als aapje zo'n anderhalf uur achter een raampje naar het water kon staren, of met een kano wat een reistijd van one way was. Omdat de varende kooi een schappelijke prijs had van 64 Canadese dollar per persoon en de huurprijs van de kano nog hoger lag, besloten we dat we beter door konden sparen voor onze eigen boot. We zijn teruggelopen naar de auto waarna we vervolgens richting de hotsprings van Jasper zijn gereden. Iets minder dan een uur rijden en hier hebben we vervolgens de rest van de middag gelegen, gezeten en gechilld. Het waren weer gewoon hele warme zwembaden, zo'n 53 graden, maar we vonden het helemaal prima en hebben een heerlijk dagje gehad. Ook fijn om weer eens helemaal schoongespoeld te zijn, een fatsoenlijke douche of schoonmaak beurt was inmiddels ook al weer 5 dagen geleden.

Helemaal uitgerust, schoon en nog luier dan eerst zijn we weer een uur teruggereden naar het dorp van Jasper. We hebben hier allemaal lekkere dingen gekocht voor een BBQ, en toen we ook nog een fles wijn hadden gekocht, Laura mag hier wel drinken, zijn we teruggereden naar ons plekje. Het weer was redelijk, het zonnetje scheen maar er waaide wel veel wind. Dit maakte niet echt uit want we hebben een heerlijke avond gehad met lekker eten, opnieuw een gelukt kampvuur en met een lekker flesje wijn. Genieten.

En nu is het donderdag 21 Augustus en zijn we over 8 nachtjes slapen ineens alweer thuis. De tijd vliegt. We zitten op het moment dat ik (Laura) dit typ in de auto om zoveel mogelijk uur te rijden richting Vancouver. Vanaf Jasper was dit nog bijna 9 uur rijden en we proberen er vandaag zoveel mogelijk uurtjes van af te leggen. We hebben vanmorgen nog even gewinkeld, contact gehad met het thuisfront en zijn na een ontbijtje gehaald te hebben gaan rijden. Richard geeft aan dat we nu nog 6.5 uur moeten rijden tot de eindbestemming maar we weten dus nog niet waar we stoppen. Vannacht hebben we ook ons laatste avondje op de camping in onze tent op de luchtbedden. Een heerlijk maar ook wel gek idee. De tijd gaat zo ontzettend snel en we hebben al zoveel mooie dingen gezien, we gaan ook nog zulke mooie dingen zien. We zijn al vijf weken van huis, dat is voor mij een record, en ook dat heeft soms zijn momenten dat dat erg dubbel is. Dingen die thuis heel normaal zijn, zijn nu ineens heel vaak erg bijzonder.

Jullie horen weer snel van ons want vanaf morgen hebben we in ieder geval in ieder hotel weer WiFi! Vanaf nu geen gehike, geklim of gezweet meer maar een mooie laatste week van een prachtige reis met relaxen, douchen, walvisspotten, luxe, matrassen, shampoos en het bezoeken van twee wereldsteden: Vancouver en Seattle. Wat is het leven toch mooi en wat zijn wij blij dat we dit samen kunnen doen.

Tot snel,

Veel liefs Rowan en Laura.