Dag 15: ''Welcome, to the Grand Canyon''

Lieve allemaal,

Na enkele dagen vermist te zijn geweest op het internet, zijn we dan nu weer terug beland achter de laptop. Na afloop van ons vorige bericht, hebben wij heerlijke uurtjes doorgemaakt in het prachtige zwembad van het Bellagio. Lichtelijk gestalkt door een klein meisje van Chinese afkomst, hebben wij toch een goed kleurtje op kunnen doen en zijn we volledig uitgerust neergedaald bij restaurant Sensi, waar wij hebben kunnen genieten van een (eindelijk) culinair (ja echt waar) diner. Drie gangen die net iets buiten ons budget vielen, maar wat dit keer écht de moeite waard was.

Na het eten zijn we The Strip nog even opgegaan om het een en ander te shoppen en de liveshows van verschillende hotels te bewonderen. Een uitbarstende vulkaan, tot een lichtengala en een fantastische fonteinshow van ons eigen hotel, een bizarre werkelijkheid. Ondertussen om de minuut een stem die riep: ''icecold water, one dollar'' om de zinderende temperatuur nog een klein beetje te onderdrukken. Nadat wij net na middernacht weer aankwamen in onze iets te luxe hotel kamer (die inmiddels weer heerlijk was schoongemaakt), is Rowan tegen alle adviezen in toch maar weer terug gegaan naar het casino (toch een beetje gok verslaafd hè). Terwijl Laura in de vroege uurtjes al heerlijk lag te slapen, was Rowan een deel van de winst van de eerste dag (100 dollar) binnen 10 minuten alweer kwijt. Nog eigenwijzer dan eerst, pakte hij er nog maar een ander 100 dollar biljet bij, welke na nog een kwartier ook bijna was verdampt. Aan het randje van de afgrond (die we de afgelopen dagen erg vaak hebben gezien), keerde het tij zich wederom en verscheen hij rond de klok van 04:00 weer met een winst van 200 dollar in de kamer, waar Laura erg blij wakker werd gemaakt (zij had tenslotte slapend geld verdiend). Toch willen wij jullie bedanken voor alle goede adviezen, de volgende keer zullen wij deze opnieuw overwegen.

Na een laatste, maar korte nacht slaap (enkele uurtjes waren ten koste gegaan aan het geld verdienen), hebben wij rond 11:00, via de televisie, uitgecheckt. Vervolgens hebben wij onze reis, in onze inmiddels 40 graden warme Yari, voortgezet richting het oosten. Hier ligt tenslotte de Grand Canyon! In het Grand Canyon National Park waren helaas geen camping plaatsen meer beschikbaar waardoor wij genoodzaakt waren een andere camping in dit gebied te zoeken. Al snel kwamen wij terecht bij de welbekende KOA camping, welke ons eerder al goed was bevallen. Na een behoorlijk aantal uur te hebben gereden door een nog altijd dor en ietwat saai landschap, kwamen we eind van de middag op locatie aan. De locatie, achter een benzinepomp, was opzich al opvallend en de omheining, welke uit een houten schutting bestond, was ook geen bevordering voor ons uitzicht. Toen we de camping opreden, wat niet meer dan een verheven parkeerplaats was, keken we elkaar even aan en lachten we als een boer met kiespijn (spreekwoordelijk gezien dan hè): een behoorlijke tegenvaller. Tuurlijk, het is dan geen Bellagio, maar een plaatsJE ter grootte van wasmachinetrommel, is dan ook wel weer het andere uiterste.
Desondanks hebben we toch onze tent gepoogd op te zetten, waarbij we probeerden de haringen niet in de schutting of de tent van de buren te slaan en tegelijkertijd de hoop op enige vorm van schaduw over onze tent maar opgaven. Nadat ons zoveelste kampvuurtje mislukte, al hebben we wel drie marshmellows geroosterd, zijn we net na zonsondergang snel gaan slapen. Nouja slapen, voor zover de schijnwerpers van menig passerende camper of auto onze tent niet tot een discotheek maakte dan, aangezien we blijkbaar midden aan de doorgangsweg van de camping stonden.

De volgende ochtend werden we, totaal niet uitgeslapen, wakker. Zoals iedereen moest ook Laura een ochtendplasje doen. Zij ging de tent uit, begroette de benzinepomp en liep met opgeheven, maar slaperig hoofd (en pakje doekjes) richting 1 van de veelvuldig aanwezige (vier stuks) toiletten. Al vrij snel merkte zij op dat hier een rij stond. Op dit moment was zij de vierde. Toen het eerste hokje vrij kwam, na een kwartier (in de hokjes was ook een douche ingebouwd), besloot zij terug te gaan naar de tent. Bij de tent stond de auto, waarin een plattegrond lag van de camping. Op zoek naar een alternatief toilet, is zij vervolgens de halve camping overgegaan. Na lang zoeken is zij uiteindelijk toch weer aangesloten in de eerste rij, die inmiddels een persoon was opgeschoven. Een mevrouw was zo vriendelijk haar voor te laten gaan, waardoor zij alles bij elkaar zo’n drie kwartier later weer terug was bij de tent, waar Rowan inmiddels ook naar buiten was gekropen. We hebben onze spullen gepakt, zijn om 07:30 in de auto gestapt en zijn maar heel snel gaan rijden richting de Grand Canyon.

Om onze casino winst goed te kunnen besteden, leek het ons een leuk idee een helikoptervlucht boven de Grand Canyon te boeken. Vlak voor de ingang van het Grand Canyon National Park, passeerden wij een klein vliegveld met daarop verschillende helikopter maatschappijen die een dergelijke tour aanboden. Na een aantal van deze maatschappijen bekeken te hebben, zijn we vervolgens bij Maverick Helicopters naar binnen gelopen om te kijken of er nog iets beschikbaar was. Na wat gerommel in de computer vertelde de mevrouw ons dat er pas voor twee dagen later (2 augustus) een tour beschikbaar zou zijn. Toen de boeking echter vorderde bleek dat de mevrouw zich vergist had. De mevrouw had heel 1 augustus namelijk niet genoemd. Aangezien Sophie op 1 augustus jarig was, vroeg Laura zich af wat er gebeurd was met die dag. Toen wij dit vroegen bleek dat de computer de mevrouw achter de balie had teruggestuurd naar 1 augustus, terwijl de mevrouw dacht dat het om 2 augustus ging. Dit betekende dat wij, ineens de volgende dag al om 08:00 een helikopter vlucht konden maken! Wij waren blij en zijn meteen akkoord gegaan.

Daarna zijn we dan toch het National Park ingereden richting de Grand Canyon zelf. Aangekomen op de parkeerplaats van het Visitor Center, leek het onwaarschijnlijk dat deze canyon zich daar dicht in de buurt zou bevinden. Nadat we de bordjes volgden, veranderde dit beeld al snel. Na enkele honderden meters verscheen een ‘gapend gat in het landschap’. Voor ons lag de inmens grote Grand Canyon. Wat echter voor dit prachtige uitzicht stond, was een mensenmassa aangevoerd door tourbussen vergelijkbaar met veevervoer. Dit waren wij natuurlijk alweer snel zat en daarom besloten wij langs de rand naar het westen te wandelen. Al snel bleek dat de gemiddelde tourbus bezoeker een dergelijke wandeling niet voor ogen had en slonk de drukte van enkele mensen per vierkante meter naar een heerlijk rustig paadje met prachtige uitzichten. Om toch echt de sfeer van de Grand Canyon te proeven, wilde we toch wel eens weten hoe ver je naar beneden kon kijken. Om dit echter te bewerkstelligen (Rowans woordkeuze…), moesten we echter over de talloze hekjes heen en met wat klim en klauterwerk bereikten wij dan toch een eenzame punt die uitstak in de Grand Canyon op een hoogte van zo’n tweeduizend meter boven de Colorado River.
Niet geheel ongevaarlijk, hebben wij hier onze eerste ‘fotoshoot’ gemaakt. Met enig risico, die toch getemperd werd door onze Lorrie, zijn hier een aantal zeer mooie plaatjes uitgekomen. De rest van de dag hebben wij onze wandeling, langs de rand voortgezet waar we nog vele mooie locaties hebben gezien. Langs deze route hebben wij ook de ‘Trail of Time’, een tweeduizend meter lange route door de geologische geschiedenis van de Grand Canyon, gelopen. Hier hebben wij samples van ongeveer alle geologische formaties aan kunnen raken (en kunnen likken in Rowans geval). Rowan deed hier echter iets langer over dan Laura aangezien hij graag alle bordjes wilde lezen. Maar hé, dan wacht je natuurlijk op elkaar.
Uiteindelijk zijn we gearriveerd in de Grand Canyon waar een zeer vriendelijke meneer (met meer dan 1000 dagen ervaring, heel belangrijk), ons nog wat meer ins en outs van deze prachtige locatie ten kennis heeft gebracht (opnieuw Rowans woordkeuze). Door het verslechterende weer hebben wij aan het eind van de middag rechtsomkeerd gemaakt naar de auto waar we nog even opgeschrikt werden van een tamelijk groot hert dat op enkele meters van onze auto vandaan, heerlijk aan het grazen was.

Op de terugweg naar onze nederig stulpje, voor onze eerste tussenstop bij de McDonalds, zagen wij echter iets bijzonders. Laura had al meerdere keren op de bordjes langs de weg gezien dat zich in dit gebied elanden bevonden. Bij elanden moet zij altijd denken aan de film Brother Bear. Helaas hadden wij tot op heden nog geen eland gezien. Tot op dat moment. Zoals altijd keek zij tijdens alle autouurtjes uit de ramen. En wat zag zij daar: er lagen ‘dieren’ onder de grote boom naast de weg. Laura wilde, schreeuwend van blijdschap, per sé omkeren om deze diertjes van wat dichterbij te bekijken. Rowan gehoorzaamde keurig en reed terug. Laura is uitgestapt, met de camera op zak en al vrij snel kwam zij erachter dat daar dan echt drie elanden lagen. Zo’n twintig foto’s later stapte zij met een big smile terug in de auto, waarna er verder werd gereden. Het volgende half uur was de gespreksstof uiteraard besteed aan de drie elanden onder de boom.

Naarmate wij de asfaltmat, waar wij op sliepen, naderden, werden we tegemoet gezien door een lucht met een kleur die in Nederland voor code Oranje door zou kunnen gaan. Toen ook de temperatuur begon te dalen met een gradiënt waarvan de achtbanen in de Efteling nog wat van kunnen leren, zagen wij de bui al hangen (dit maal letterlijk). Toen wij na een kwartiertje van stromende regen dan eindelijk aankwamen op de inmiddels bijna weggespoelde grindbak, waar het enige teken van leven nog een halve tamme op een skelter, die als een bezetene door de stromende regen in zijn korte broek rondjes over het aankomstterrein aan het scheuren was, was de teleurstelling compleet. Onze tent, net niet zo waterdicht als het instructieboekje beschreef, was behoorlijk doordrenkt en ook de luchtbedden, als ook de kussens en slaapzakken, waren heerlijk zompig. Met de gedachte dat wij nog een heerlijke nacht vol schijnwerpers en zeikregen in het verschiet hadden, begonnen we te twijfelen of een eventuele zonsopkomst in de Grand Canyon kijken (de volgende ochtend) nog de moeite waard zou zijn. Na een aantal keer de natuurlijke slaapcyclus te hebben onderbroken, werden wij om 03:30 wakker van de wekker welke ons wakker maakte voor de zonsopkomst. Het was op dat moment welliswaar droog, althans de lucht. Onze tent, die met haringen ongeveer in de schutting bevestigd was en daardoor gelukkig niet was weggedreven, was echt drijfnat. Desalniettemin (Rowans woordkeuze), zijn we maar snel opgestaan en, terwijl Laura (op Rowans aanraden) met haar slaapzak in de auto met Skype de jarige Sophie aan het feliciteren was, stond Rowan met enige moeite de haringen uit de modder te trekken. Nadat de tent, waar mogelijk, opgevouwen was werd deze in de al overvolle achterbak gestampt waarna wij met gierende banden de modderpoel (voor goed) achter ons hebben gelaten. Gedurende ons hele verblijf op deze ‘camping’ was dit het eerste moment dat de benzinepomp van pas kwam. Met een verse tank benzine, verlieten wij dan eindelijk deze locatie.

Nog geen 500 meter verder merkte Rowan op dat het destabilisatie lampje brandde, wat volgens de Toyota handleiding betekende dat de banden nogal zacht waren. Midden in de nacht checkte Rowan, Laura had hier immers geen verstand van, of dit inderdaad het geval was. Geen van de banden zagen er lek of zacht uit en daarom zijn wij op hoop van zegen toch de tocht van 60 kilometer richting de Grand Canyon aangegaan in de hoop dat wij de zonsopgang nog zouden gaan redden. Een verder vrij voorspoedige reis, zorgde ervoor dat wij er op bijna het perfecte moment aankwamen. Alles was niet voor niets geweest. Een waanzinnige zonsopkomst op deze super mooie locatie is onbeschrijflijk. We zijn hier heerlijk wakker geworden, hebben de nodige foto’s gemaakt, hebben nog een aantal keer over het randje gekeken (en gezeten), waar Laura tevens (eindelijk) haar gips heeft afgedaan. Vervolgens hebben we ‘heerlijk ‘ontbeten bij de nabijgelegen McDonalds in afwachting van onze helikoptervlucht die een kleine twee uur later van start zou gaan.
Om 07:30 hebben wij ons gemeld bij Maverick Helicopters en ruim een half uur later begon een prachtig avontuur.

Het is al zo vet om met de welbekende koptelefoon met microfoon naast elkaar in zo’n helikopter te zitten. Dit zorgde al voor de eerste glimlachjes op onze gezichten. Wanneer de helikopter loskomt van de grond, lijkt het net alsof je in een kermisattractie zit. Heel anders dan bij een vliegtuig lijkt een helikopter veel meer te worden beïnvloed door de wind. Doordat je in een vrij kleine ruimte zit, lijkt de helikopter ontzettend hard te gaan en is deze ook veel flexibeler. Dit zorgde voor een geweldige kick, zeker toen de helikopter laag over het Kaibab Forest, richting de Grand Canyon, vloog. Na wat uitleg over wildlife en andere bezienswaardigheden, was het moment daar. Met het optrekken van de helikopter, verlieten we plotseling het beboste gebied en verscheen daar, terwijl de piloot sprak: ‘Welcome to the Grand Canyon’ een uitgestrekte diepte en een overweldigend uitzicht voor ons. Dit moment is niet echt beter te beschrijven, het was prachtig, bizar en iedereen zou dit een keer mee moeten maken.
Wat volgde waren drie kwartier vol met indrukken van deze gigantische kloof, wat tevens zeer terecht, één van de zeven wereldwonderen is.
Helemaal lyrisch, enthousiast, hyper, blij en zeer tevreden, kwamen wij na een klein uur weer aan op het vliegveld. Een nieuw hoogtepunt van deze vakantie was zeker bereikt. Voor ons beiden was dit een van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben.

Na onze ervaringen nog eventjes kort met het thuisfront te hebben gedeeld, zijn we, na opnieuw een ‘heerlijk’ ontbijt bij de McDonalds weer in de auto gestapt in de richting van Page waar Antelope Canyon op ons wachtte. Voor het eerst sinds het fiasco bij de Redwoods waren we weer zonder een camping te boeken, op pad gegaan. Na een kleine omleiding die onze inmiddels van Lorrie naar Richard gepromoveerde TomTom niet had aangegeven, zo’n vier uur later aan in het Glen Canyon National Park. Bij de eerste camping waar wij aanklopte, hadden we gelijk prijs. Hier hebben we voor twee nachten geboekt, aangezien het er aanzienlijk beter uitzag dan onze vorige bestemming. Onder de indruk en vermoeid van alles wat we die dag gezien hadden en uitkijkend naar een heerlijke nachtrust, zijn we heerlijk op tijd gaan slapen, aangezien we imiddels al zo’n 17 uur wakker waren. Een kleine tegenvaller volgde toen we net na middernacht een wat hardere ondergrond onder ons luchtbed voelden. Met alle pech van de twee voorafgaande, ‘heerlijke’ nachten erbij, leek een goede nachtrust ons nog niet gegund; het luchtbed was lek. Na een aantal scheldwoorden en wat pogingen tot ‘lekker’ liggen, hebben we het maar voor lief genomen en hebben we zoveel mogelijk geprobeerd te slapen.

Om 05:30 was het echter toch gedaan met de pret. Wakker geworden van de pijn in onze rug door de onderliggende kiezelstenen, als ook de toenemende temperatuur in onze budget tent, die gelukkig inmiddels weer droog was, zijn we behoorlijk vroeg opgestaan om een vervangend luchtbed te gaan halen bij de Walmart.
De rest van de dag hebben we alsnog heerlijk uitgerust aan het strand van het nabijgelegen ‘Lake Powell’ en het zwembad (met hot-tub) gelegen, alvorens Rowan een poging heeft gedaan pannenkoeken te bakken. Met de primitieve middelen die wij tot onze beschikking hebben, zijn deze echter uitgedraaid op ‘Scramblecakes’.

En nu zitten we hier, in de lobby van het bijbehorende hotel. Ons (nieuwe) luchtbedje ligt opgepompt en wel klaar om ons dan eindelijk weer eens heerlijk te gaan laten slapen (hopen we). Morgen gaan we proberen om een tour bij te wonen door de Upper Antelope Canyon, bekend van de foto’s op Google. Daarna zullen we doorrijden naar Monument Valley waar de volgende camping op ons staat te wachten; we zijn benieuwd.

Bedankt weer voor het lezen van dit ietswat lange verslag, we hopen dat jullie weer helemaal up to date zijn!

Veel liefs,

Rowan en Laura.