Dag 13: Van het Onwerkelijke tot het Waanzinnige

Lieve allemaal,

Na een geweldige serie van verslagen van Lau, is het nu mijn beurt om jullie te updaten over onze ervaringen. Eergisteren zijn wij alweer vertrokken uit het prachtige, inmiddels door bosbranden geteisterde, Yosemite Valley. Rond de klok van elf uur zijn wij, nadat we uiteraard onze super auto Yari weer hadden afgeladen, rustig van de camping afgereden. Bij de uitgang, waar we uitcheckten, hing een briefje met daarop de melding dat State Highway 120, tevens de enige snelweg die Yosemite in west-oost richting doorkruist, in beide richtingen was afgesloten in verband met 'wildfires'. Niet uit het veld geslagen, vroegen we de meneer achter de desk om een alternatieve route. Het gezicht van de meneer vertrok een beetje en hij vroeg ons naar onze kaart van California, waarop hij vervolgens een route aanwees die ons volledig om Yosemite heen leidde. Gezien het gebrek aan andere mogelijkheden, lieten we deze route doorberekenen op de TomTom, wat resulteerde in een fantastische reis van maar liefst zes uur, waar wij bij het opstaan uit waren gegaan van een kleine twee uur. Gelukkig was het nog vroeg en daarom hebben we ons er maar snel overheen gezet, in de hoop dat deze route ons nog wat moois zou bieden.

Eenmaal vertrokken reden we (terug) in westwaartse richting, waar we al snel door een asgrijze, sombere lucht tegemoet gezien werden. De prachtige uitzichten die we de eerdere dagen aanschouwd hadden, waren nu nog slechts vervaagd beeld van hoe mooi de vallei eigenlijk is.
Enkele uren rijden verstreken; na het verlaten van de vallei waren de eerste paar uur vrij eentonig en vreesden we dat dit een lange, saaie rit zou worden. Echter, zoals wel vaker, schijn bedriegt! Na zo'n twee uur rijden, bereikten we de stad Sonora, waar we meteen even de tank en de boodschappen krat volgooiden, alvorens we dan eindelijk naar het oosten konden rijden, terug de bossen in.
Al snel veranderde de route van lange, rechte wegen, in een weg van haarspeldbochten en na een klein half uur stond daar dan het bordje van een aankomende bergpas, vergezeld door een stijging van maar liefst 26%! Ik weet niet of een Toyota Yaris gemaakt is voor dergelijke bergpassen, maar onze snelheid zakte al snel terug van de toegestane 55 mph (90 km/h) naar zo'n 30 mph (50 km/h). Met wat overtoeren en extra gas konden we de snelheid enigszins op peil houden, al werden we aan de lopende band ingehaald door de welbekende giga four-wheel drive auto's van de Amerikanen.

Na een klein uur hadden ook wij deze klim echter getrotseerd, wat zich vertaalde in een kleine 2000 m stijging. Hier, op zo'n 3000 m hoogte, heerste een heel ander soort klimaat, wat prachtige beelden gaf van een uitgestrekt berglandschap en hooglanden, waarop slechts kleine begroeiing zichtbaar was.
Verbaasd en verblijd reden wij verder door dit bijna maanlandschap, waarin zelfs nog enkele stukken sneeuw in de schaduw van de bergwanden te zien waren.
Na een dikke vier uur gereden te hebben, begonnen we weer met de afdaling - inmiddels waren we aan de noord-oost zijde van Yosemite - waar we langzaam terug reden in een wat meer bebost gebied. Hier kregen we ook een fantastisch grote Mono Lake te zien, een zoutmeer gelegen op grote hoogte. Dit landschap sprak ons zeer aan vanwege de geweldige rust die er heerste.
Toen we inmiddels bijna richting de afslag van onze camping reden, kwamen we langs de oostelijke uitgang van Yosemite (State Highway 120), die aan deze kant inmiddels gewoon weer open was! We moesten er even om lachen, met de gedachte dat we vandaag gelukkig toch ook een hele mooi stukje Amerika hadden gezien, al had het natuurlijk wel aardig wat tijd gekost.
Vlakbij onze camping reden we langs verschillende kristalheldere meren, met daaraan een grote variatie aan campings en andere onderkomens. Onze camping, 'Oh Ridge' genaamd, lag helemaal achteraan, grenzend aan een van deze meren.
Toen we de camping rond zes uur opreden, was de desk al gesloten. Op een briefje stond dat we, mits gereserveerd, gewoon naar onze plaats konden gaan, wat wij natuurlijk deden. Ons plekje, nummer 064, was inderdaad keurig gereserveerd en daar hebben we dan ook snel ons tentje opgezet en wat spaghetti gegeten.
Omdat het al vrij snel donker werd en we toch best moe waren, zijn we daarna de tent in gegaan en zijn we, na nog wat Amerikaans Jokeren, waar ik uiteraard mijn voorsprong heb uitgebreid, op tijd gaan slapen.

Nadat we al enkele keren even wakker waren geworden door wat geritsel van, waarschijnlijk, een van de veel aanwezige chipmunks (kleine eenhoorns), schrokken we vroeg in de morgen toch echt wakker van zwaar gestamp en het breken van takken.
In eerste instantie hebben we alleen maar liggen luisteren en hebben we ons stil gehouden (het is tenslotte berengebied), maar nadat het geluid telkens weer terug kwam, kon ik het niet laten om het raampje van de tent toch even open te doen. Toen ik mijn hoofd boven het luikje stak, keek ik recht in de ogen van een hert, dat op zo'n vijf meter van onze tent rustig aan het eten was. Geschrokken, maar toch wel gerust (het was tenslotte geen beer), hebben we samen een kwartier liggen kijken. Het hert werd later vergezeld door twee anderen, die totaal niet schuw waren en onze tent tot zo'n drie meter naderden. Toen ze vertrokken, hebben we besloten om ons toch nog maar even om te draaien en hebben we (op gevoel) nog zo'n twee uurtjes geslapen, waarna het licht ons toch uit onze tent joeg.
Geen idee hoe laat het was (onze telefoons waren inmiddels allebei leeg aangezien we al even geen elektriciteit toevoer meer hadden gehad), hebben we al onze spullen weer snel in de auto gepropt en zijn we onze weg vervolgd richting Las Vegas. Een route van een kleine zes uur, dwars door Death Valley.

Toen we wegreden, zagen we tot onze verbazing dat het alsnog pas 09:30 was, wat een welkome verassing was, aangezien we nu niet in de zinderende hitte Death Valley zouden binnenrijden.
De verwachtingen van deze 'woestijn' waren verschrikkelijk. Vanuit Nederland hadden we gehoord dat het echt niet te harden is en dat het kurkdroog is. De andere Nederlandse familie die we enkele dagen eerder hadden ontmoet had ons ook gewaarschuwd voor temperaturen van 50+ graden, dus we waren benieuwd.
Niets was minder waar, in de uren dat we door de vallei reden is de temperatuur nooit boven de 37 graden geweest en hebben we zelfs behoorlijk wat regen, ja regen, gehad. De hele rit is het bewolkt geweest en ook al is het inderdaad erg droog, er was bijna overal wel wat begroeiing.
Aanvankelijk is het bijzonder om zo'n vallei te aanschouwen, gezien de uitgestrekte vlaktes omgeven door wat bergen, maar na enkele uren wordt dit toch wat saaier. Dit gevoel wordt extra versterkt als je geen geologische achtergrond hebt en mijn lieve reispartner zat daarom ook al snel spelletjes te spelen op haar iPhone, die ze stiekem zat op te laten aan de auto adapter.
Opvallend blijven wel de kleine dorpjes die letterlijk 'in the middle of nowhere' liggen. Hier zie je dan ineens groene akkers en weilanden, waarvan je je afvraagt hoe de productie kan opwegen tegen de kosten van het gebruikte water. Een van deze dorpjes had ook de 'toepasselijke' naam 'Fish Lake Valley'. Een dergelijk 'lake' is in de wijde omstreken niet te bekennen, maar het verklaart misschien wel waar de uitspraak 'als een vis op het droge' vandaan komt.

Nadat we ongeveer de helft van de rit hadden gehad, stopten we even om heerlijke, dankzij onze koelbox ijskoude, Coca Cola Vanille te drinken. In angst dat onze Yari niet meer zou starten, hebben we de motor maar even laten draaien. Toen we weer wegreden bedachten we dat het wel leuk zou zijn om een stukje te filmen. De camera lag echter nog achterin, maar die zou Lau wel even pakken als ik de auto nog even langs de kant zou zetten. Zo gezegd zo gedaan, ik parkeerde de auto weer langs Highway 266 en mevrouw stapte uit de auto om de camera te pakken: te midden in een cactus. Nadat ik wat gemopper hoorde, liet ze het resultaat even zien. Gillend van het lachen (Lau ook hoor), heeft ze het halfuur daarop nog wat na gemopperd en wat stekeltjes uit haar voet zitten plukken.

Nog enkele uren door dit barre doch mooie landschap te hebben gereden, rees daar dan eindelijk de 'fata morgana' op: Las Vegas verscheen aan de horizon.
Ons gelukkig geprezen dat we Death Valley 'overleefd' hadden, reden we snel richting de stad van het onwerkelijke. Gigantische hotels, met zwembaden, verlichtingen en allerlei kitscherige tierelantijnen.

Tussen al deze reusachtige gebouwen vonden we ons, voor backpackers veel te mooie hotel: het Bellagio. Ja, we waren ons budget een beetje te buiten gegaan, maar hoe vaak kom je nou in Las Vegas?
Zoekend naar de ingang werden we voorbij gereden door enkele limousines en Hummers, in welke onze Yari bijna had mee kunnen reizen in de kofferbak.
Toen we de vier verdiepingen tellende parkeerplaats gevonden hadden en we ons plekje vlakbij de ingang van het casino geclaimed hadden, stapten we dan, rond vier uur, eindelijk weer uit. Alsof je tegen een muur loopt! De hitte van (inmiddels) 40+ graden verwelkomde ons. Niet wetend hoe snel we onze spullen moesten pakken, zijn we snel het hotel betreden. Hier draaide de airconditioning op volle toeren, wat ervoor zorgde dat de temperatuur bij het passeren van de deur ongeveer halveerde.
In de lobby aanschouwden we een grote waanzin. Afgewerkt met glazen bloemen en balonnen, zo'n twaalf rijen om in te checken, dure winkels, restaurants en een overdekte binnentuin, leek het net een vliegveld terminal.
Na even gewacht te hebben, konden we dan vrij soepel inchecken en konden we (dwars door het casino), naar verdieping vijftien, kamer 124 toe. Daar aangekomen (na ongeveer 10 minuten dankzij de immense grootte), kwamen we terecht in een prachtige kamer met kingsize bed, uitzicht op de verschillende zwembaden, inloop-douche en marmeren-ligbad. Voor dat marmer is natuurlijk erg belangrijk in Las Vegas, aangezien je waarschijnlijk minder lekker ligt in een ander soort steen, maar dat daargelaten.
Nadat we ons heerlijk hadden opgefrist (wat al enkele dagen vrijwel onmogelijk was), zijn we dan 'The Strip' opgegaan. Hier hebben we werkelijk de meest bizarre dingen gezien. De verhalen kloppen helemaal, een achtbaan door een hotel, casino's zo groot dat je erin verdwaald, een Eiffeltoren, een reuzenrad, het vrijheidsbeeld, overal verlichtingen en loopbruggen over de weg heen, surrealistisch gewoon.
Op zoek naar een betaalbare eetlocatie, eindigden we na een uurtje van bezichtigingen bij de Panda Express op een foodcourt. Verbazingwekkend goed eten dat er nog eens gezond en vers uit zag ook; en dat hier in Amerika. Na het eten was het gelukkig donker geworden, wat de stad toch zo'n tien keer leuker maakt. Overal verlichtingen, shows en vermaak op de strip.
Na wat foto's te hebben gemaakt zijn we terug gelopen naar ons hotel, waar we de prachtige fonteinshow hebben gezien, alvorens we terug naar onze kamer zijn gegaan.
Hier zijn onze wegen even gesplitst, aangezien Lau nog geen 21 is en dus niet in de casino's mag komen (wat een beetje jammer is). Tegen alle adviezen van het thuisfront in, vonden we allebei toch dat er wel gegokt moest worden en daarom ben ik rond negen uur naar beneden gegaan met 100 dollar op zak.
Aan de blackjack-tafel met de laagste inzet limiet (10 dollar) werd ik verwelkomt door de croupier en een aantal gasten. Toch wel bijzonder om eens aan de andere kant van de tafel te zitten. De croupier was echter niet vrijgevig met de centjes en na een klein half uur was de 100 dollar verdampt. Omdat een half uurtje gokken wel erg kort is in Vegas, kon ik het niet laten om nog eens 100 dollar te voorschijn te toveren. Dit leek op eenzelfde manier af te gaan lopen als de eerste 100 dollar, maar nadat ik nog 50 dollar overhad, draaide het geluk zich om. "May the odds be ever in your favour", dacht ik nog. Na nog een uurtje was ons verlies zelfs weggewuifd. Vanaf dat moment werd het leuk spelen; met winst spelen is toch altijd leuker dan met je eigen geld risico nemen. Toen ik twee azen aangeleverd kreeg, werd het helemaal gezellig. De andere gasten aan tafel begonnen zelfs te juichen en te applaudisseren (sommige mensen blijven volgens mij denken dat gokken een tactische sport is). De twee azen (voor casino-insiders) splitste in uiteraard, wat betekende dat ik mijn inzet moest verdubbelen om zo ook dubbel kans te krijgen. Op de eerste aas draaide de vriendelijke croupier de eerste kaart: jawel, nog een aas! Opnieuw kon ik deze splitsen, op voorwaarde dat ik mijn inzet nogmaals zou bijleggen (dit was 15 dollar per aas, 45 dollar totaal dus). Na dat gedaan te hebben begonnen de andere gasten in koor te roepen: 10's, 10's, 10's. Op de eerste aas draaide de croupier weer een kaart: een boer, dus 21 totaal. Op de tweede aas draaide de croupier nog een kaart: een 10, dus ook 21 totaal. Op de derde draaide ze een 6, wat het totaal op 17 bracht. Zelf draaide ze ook maar 17, wat uiteraard resulteerde in een aanzienlijke winst (ja, ik heb natuurlijk fooi gegeven).
Na nog wat rondjes verder gespeeld te hebben, onder het genot van Mojito, bier en Pina Colada (dat hier gratis geserveerd wordt als je speelt), ben ik net voor middernacht met $300 winst teruggekeerd naar de kamer, waar een hele blije Lau op mij wachtte.
Vervolgens zijn we lekker gaan slapen, we waren inmiddels toch alweer 15 uur wakker, in het heerlijke bed hier.

En nu is het weer morgen en gaan we lekker zwemmen in de zwembaden en genieten van de zon. Vanavond gaan we nog wat leuke dingen shoppen (het is toch stik goedkoop) en kijken of we in de achtbaan kunnen. Daarna gaan we eten in een van de 14 restaurants in dit hotel, aangezien we een $75 tegoedbon hebben gekregen voor het eten en drinken in dit hotel, ten tijden van de boeking. Goed zoeken loont, zo zie je maar weer. Verder twijfelen we nog of er vanavond nog verder gegokt moet worden. Het gevaar schuilt hem natuurlijk is het verliezen van de winst, maargoed, you only live once!

Voor nu laten we het hierbij, het verslag is al behoorlijk lang geworden.

Veel liefs en tot snel,

Laura en Rowan.